[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันพุธที่ ๑๕ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๖๖ ไม่ได้อยู่ให้พวกท่านเห็นหน้าไป ๘ วัน น้ำหนักตัวเองก็หายหลายกิโลกรัม จาก ๖๓ กิโลกรัม ใกล้จะได้เท่าของเดิมก่อนบวชแล้ว ชั่งก่อนจะออกมาทำวัตรเหลือ ๕๘ กิโลกรัม ไม่ต้องไปโทษใคร เพราะว่ากระผม/อาตมภาพเป็นคนน้ำหนักขึ้นยากที่สุด แล้วก็น้ำหนักหายไปเร็วที่สุด ก็แค่ปฏิบัติธรรม กินน้อยนอนน้อยแค่ ๗ วันเท่านั้น หายไปได้ขนาดนั้น

ก่อนอื่นเลยก็ขอแสดงความยินดีกับนักเรียนบาลีที่ "ได้ไปต่อ" ความจริงก็ต้องขอบคุณมหาไบท์ (พระมหาจักรพงษ์ ปญฺญาทีโป ป.ธ.๖) ที่จุดประกายในเรื่องของการอบรมว่าควรจะเน้นเฉพาะวิชา เอาแค่ติดซ่อมก่อน หลังจากนั้นเราจะได้มีเวลาซ้อมแปลอีกประมาณ ๒ เดือน

ปรากฏว่าทุกอย่างเป็นไปตามคาด และที่เป็นไปมากกว่าคาดก็คือนักเรียนบาลีของเราที่ส่งสอบประโยค ๑ - ๒ จำนวน ๑๒ รูป ผ่านวิชาไวยากรณ์ รอซ่อมวิชาแปล ๑๑ รูป..! ต้องบอกว่าเป็นผลงานอย่างชัดเจนของ มหาจอม (พระมหาภูมินทร์ ฐิตญาโณ ป.ธ. ๗) ใช่ไหม ? ความจริงท่านตั้งใจมาปฏิบัติธรรม แต่ปรากฏว่าโดนพวกท่านเบียดเบียนเวลา จนต้องมานั่งสอนหนังสือแทน..!

แต่ความจริงการสอนหนังสือก็คือการปฏิบัติธรรม ถ้ากำลังใจเราจดจ่ออยู่กับงานเฉพาะหน้า รัก โลภ โกรธ หลง ก็กินใจเราไม่ได้เหมือนกัน แต่เพียงแต่ว่าพวกท่านทั้งหลายส่วนใหญ่ก็ "อ่อนซ้อม" แม้กระทั่งงานปฏิบัติธรรมของบรรดาเจ้าสำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัด ในเขตปกครองคณะสงฆ์ภาค ๑๔ ที่ผ่านมาก็เช่นกัน ปัญหาใหญ่ก็คือ ส่วนใหญ่แล้ว "อ่อนซ้อม" พอทุกคนได้ยินว่า หลวงพ่อเล็กซ้อมกรรมฐานมาตั้งแต่อายุ ๑๖ จนอายุ ๖๔ ก็ทำตาเหลือกไปตาม ๆ กัน..!

เรื่องของการปฏิบัติธรรมเป็นเรื่องของความขยันและไม่ประมาท เพราะไม่รู้ว่าวินาทีไหนที่กิเลสจะยึดครองกำลังใจของเราไป คนไหนที่ยังประมาทอยู่ ยังทำบ้างไม่ทำบ้าง ก็แปลว่าหาเรื่องเดือดร้อนเอง เพราะว่าถ้ากิเลสฉวยโอกาสได้เมื่อไร เราจะตีคืนได้ยากมาก ท่านทั้งหลายที่มีประสบการณ์จิตตก สมาธิตก กรรมฐานแตก จะรู้รสชาติของชีวิตเลยว่า เวลาที่จะเอาคืนให้ดีเท่าเดิมนั้นลำบากสาหัสขนาดไหน..!?