[เถรี]

ขณะเดียวกัน การงานทุกอย่าง ถ้าหากว่าเราทำไปแล้ว ต้องรับผิดชอบด้วย ส่วนใหญ่เรามักจะ "รับชอบ" อย่างเดียว ไม่ยอม "รับผิด" ก็แปลว่าเป็นบุคคลที่ใช้ไม่ได้ ใครก็ตามที่ไม่เคยทำผิดพลาด โอกาสที่จะพาองค์กรล้มมีสูงมาก..! เพราะว่าถึงเวลาแล้วแก้ไขปัญหาไม่เป็น พลาดทีหนึ่งอาจจะเสียขวัญ ไม่เป็นผู้เป็นคนไปเลย

จึงเป็นเรื่องที่เราทั้งหลายจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องตระหนักไว้ว่า ปุถุชนธรรมดาต้องมีความผิดพลาดเป็นปกติ แต่สำคัญที่ผิดแล้วต้องแก้ไขให้ดี ไม่เช่นนั้นแล้วความผิดซ้ำ ๆ ซาก ๆ ก็จะไปตรงกับที่โบราณกล่าวเอาไว้ว่า "ผิดหนึ่งพึงจดไว้ ในสมอง เร่งระวังผิดสอง ภายหน้า สามผิดเร่งคิดตรอง จงหนัก เพื่อนเอย ถึงสี่อีกทีห้า หกซ้ำอภัยไฉน" ก็แปลว่า ในเรื่องของการทำการทำงานนั้น ผิดแล้วแก้ไข ให้ความผิดนั้นเป็นครู เป็นบทเรียนแก่ทั้งตัวเราและผู้อื่น แต่ไม่ใช่ผิดซ้ำซากอยู่ในเรื่องเดียวกัน

ดังนั้น..ท่านทั้งหลายเมื่อผ่านโครงการอบรมนี้ไป ส่วนหนึ่งที่ควรจะเป็นไปตามหลักธรรมก็คือการพิจารณาตนเอง โดยเฉพาะอย่าเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของโลก พระพุทธเจ้าตรัสไว้ถึงสังคหวัตถุ ๔ ประกอบไปด้วยทาน คือรู้จักแบ่งปันผู้อื่น ในสิ่งที่กระผม/อาตมภาพว่าไปแล้วว่า "ต้องบริหารประโยชน์ ให้ทุกคนสมประโยชน์ของตน"

ข้อที่สองปิยวาจา ชมคนต่อหน้า ถ้าจะด่าเรียกไปด่าเป็นการส่วนตัว เพราะทุกคนมี "อีโก้" ก็คือตัวกูของกูอยู่ ไม่อยากเสียหน้า

อัตถจริยา ทำตนเป็นประโยชน์แก่ผู้อื่น เทศบาลตำบลทองผาภูมิมีบุคลากรอยู่คนหนึ่งได้รางวัลพนักงานดีเด่นทุกปี เพราะว่าบุคคลนี้เมื่อทำหน้าที่ของตนเองเสร็จสรรพเรียบร้อยแล้ว ก็มักจะไปช่วยเหลืองานคนอื่นเสมอ

ข้อสุดท้าย สมานัตตตา ที่เรามักจะแปลผิดว่า สม่ำเสมอ หรือเสมอต้นเสมอปลาย เพราะว่าถ้าคนทำชั่วเสมอต้นเสมอปลายย่อมไม่ใช่สมานัตตตา สมานัตตตาควรที่จะแปลว่าเสมอด้วยตนเอง เรารักสุขเกลียดทุกข์อย่างไร คนอื่นก็รักสุขเกลียดทุกข์แบบนั้น เพราะฉะนั้น..เราไม่ควรทำสิ่งที่เราไม่ชอบกับคนอื่น ถึงจะเป็นเครื่องที่ยึดโยงพวกเราและองค์กรให้เข้าด้วยกันได้