[เถรี]

อีกส่วนหนึ่งที่อยากจะบอกกับทุกคนก็คือ ในเรื่องของการเดินทางครั้งนี้ ต้องบอกว่ากระผม/อาตมภาพไม่มี "โควต้าช่วยชีวิต" เหลืออยู่แล้ว..! เหตุเพราะว่าช่วยคนอื่นมากเกินไป โควต้าสุดท้ายก็คือช่วยงานพระราชทานเพลิงศพพระเดชพระคุณหลวงพ่อพระราชรัตนวิมล (พยุง ฐิตสีโล ป.ธ. ๔) อดีตที่ปรึกษาเจ้าคณะจังหวัดกาญจนบุรี อดีตเจ้าอาวาสวัดกาญจนบุรีเก่า ซึ่งการจัดงานนั้นเป็นช่วงมรสุมเข้าพอดี ตั้งเมรุลอยไปแล้ว ถ้าให้ฝนถล่มลงมา ก็แปลว่างานพังบรรลัยหมด..!

กระผม/อาตมภาพจึงต้องใช้โควต้าสุดท้ายในการขอให้ฝนไม่ตกในระหว่างนั้น แต่ลืมไปว่าโควต้าส่วนใหญ่นั้นมีไว้สำหรับการเดินทางไกล ก็เลยทำให้แม้จะเป็นช่วงมรสุม ฝนก็แล้งไป ๗ วัน..! แต่ว่าตัวเองก็ไม่มีอะไรเหลือ งานนี้ใครที่เดินทางไปด้วย ก็อยู่ในลักษณะตัวใครตัวมัน เอาตัวรอดกันเอง อยากไปหาที่ตายก็ไม่ห้าม เพราะว่าทุกครั้งในสถานที่ไปนั้น ส่วนใหญ่แล้วสิ่งหนึ่งที่จะได้มาก็คือมรณานุสติ...!

อย่างล่าสุดที่ไปยังดาร์จีลิงก์ สิกขิม กาลิมปง เหล่านั้น แค่เส้นทางก็โหดสาหัสแล้ว ไม่ต้องพูดถึงว่าเราอาจจะเจอปัญหาอุปสรรคอื่น ๆ หรือก่อนหน้านั้นที่ไปยังด้านย่าติง เสฉวนตะวันตก พื้นที่แต่ละก้าวที่เดินไป แม้กระทั่งคนจีนเจ้าของพื้นที่ยังต้องใช้ออกซิเจนกระป๋องตั้งแต่ต้นทาง..!

แต่ว่ากระผม/อาตมภาพอยากรู้ว่า อายุ ๖๐ ปีแล้วยังสามารถไปได้หรือเปล่า ? ในเมื่อเขาแจกออกซิเจนกระป๋องมา จึงถือติดมือไปเฉย ๆ แล้วก็รู้ได้เลยว่า ในสภาพอากาศที่มีออกซิเจนน้อยนั้น ร่างกายต้องทรมานมากเป็นพิเศษ เดินได้แค่ ๒ ก้าว ๓ ก้าว ก็ต้องลงไปนั่งหอบหายใจแล้ว..!

ลักษณะนั้นถ้าหากว่าสภาพร่างกายไม่ดีจริง ก็อาจจะถึงขนาดสลบไสล ไม่ได้สติ มีอาการสมองบวมแบบเดียวกับลูกทัวร์คณะก่อนที่ไป ซึ่งต้องเช่าเฮลิคอปเตอร์ส่งตัวลงมาข้างล่าง หมดไป ๗,๐๐๐ หยวน..! แต่ปรากฏว่าครั้งนั้นกระผม/อาตมภาพสามารถกลับมาได้ โดยที่ไม่ได้มีอะไรบุบสลาย เพียงแต่ว่าบางคนในคณะกลับได้รับบาดเจ็บ เพราะว่าไปลื่นหกล้มเอง..!