[เถรี]

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้จึงควรจะเป็นเรื่องเตือนใจว่าท่านที่คิดจะตามไป ต้องพร้อมที่จะตายด้วย..! ไม่ใช่เอาแต่สนุกสนานกับสิ่งต่าง ๆ ที่ได้พบ โดยเฉพาะเหตุการณ์บางอย่างซึ่ง "เจ้าของที่" ท่านสงเคราะห์ให้ เพราะว่าเรื่องทั้งหลายเหล่านั้นเป็นแค่ส่วนประกอบเท่านั้น

สิ่งสำคัญที่เราจะลืมไม่ได้เลยก็คือ ความตายอยู่กับเราแค่ชั่วลมหายใจเข้าออก หายใจออก ถ้าไม่หายใจเข้าก็ตายแล้ว หายใจเข้า ถ้าไม่หายใจออกก็ตายอีกเช่นกัน ทุกสถานที่บนโลกนี้เป็นที่ตายของเราได้ทั้งนั้น ดังนั้น..ถ้าหากว่ากำลังใจของเราไม่ได้อยู่กับหลักธรรม ไม่ได้อยู่กับพระพุทธเจ้า โอกาสที่ไปเที่ยวแล้วจะได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันมานั้น ถือว่ายากมาก

โดยเฉพาะบางเรื่อง อย่างที่ไปอำเภอฝาง จังหวัดเชียงใหม่มา มีเจ้าของถิ่นเขาสอบถามว่า "หลวงพ่อรู้ได้อย่างไรว่าลำธารสายนั้นชาวบ้านเรียกว่าห้วยน้ำริน ?" กระผม/อาตมภาพก็บอกไปว่า "ถ้าถามชาวบ้านไม่ได้ก็ถามผีเอาสิวะ..!" เขายืนยันว่าถ้าไม่ใช่เจ้าถิ่นจริง ๆ ไม่มีใครรู้ว่าตรงนั้นเรียกว่าอะไร

แต่ว่าส่วนใหญ่แล้วการสร้างวัดวาอารามนั้น มักจะใช้ชื่อสถานที่เป็นหลัก ถ้าหากว่าท่านใดดูในแถลงการณ์คณะสงฆ์ก็จะเห็นว่า หลายต่อหลายวัด หลายต่อหลายแห่ง มหาเถรสมาคมมีมติให้เปลี่ยนชื่อใหม่ เพราะว่าเข้ากับสถานที่ไม่ได้ เนื่องจากว่าฟังแล้วไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ท้ายที่สุดก็ต้องกลับไปใช้สถานที่เดิม ๆ ที่ชาวบ้านเขารู้จักกันมากกว่า อย่างเช่นว่าวัดราษฎร์ประชุมชนาราม ที่อำเภอเมือง จังหวัดกาญจนบุรี บอกชื่อเป็นทางการไป ชาวบ้านแทบจะไม่รู้จัก แต่ถ้าเรียกว่าวัดท่ามะขาม ทุกคนจะร้องอ๋อ..เหล่านี้เป็นต้น

ดังนั้น..ในเรื่องของการตั้งชื่อที่พักสงฆ์ สำนักสงฆ์ หรือว่าวัด จึงจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องคำนึงถึงสถานที่นั้นด้วย ว่าพื้นเดิมของเขาเรียกหากันมาอย่างไร แล้วเรื่องทั้งหลายเหล่านี้ ถ้าหากว่าเจ้าของที่ซึ่งเป็นคนบอกไม่ได้ เจ้าของที่ซึ่งไม่มีตัวตนก็อาจจะมาบอกมากล่าวให้เช่นกัน

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันจันทร์ที่ ๒๔ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)