[เถรี]

เมื่อผ่านไปได้ทุกคนก็เหยียบกระจาย เพราะว่าเวลาก่อนจะถึงเมืองคาร์กิลนั้นยังอีกหลายชั่วโมงเหลือเกิน ที่ไหนที่มีรูปภาพสวยงามเพียงพอที่จะถ่าย ก็แทบจะไม่เหลือความน่าสนใจอีกแล้ว แต่สิ่งที่น่าตกใจก็คือว่าระยะทางหลายกิโลเมตรนั้น พวกเราต้องวิ่งไปในซองแคบ ๆ ซึ่งเป็นน้ำแข็งทั้งสองฝั่ง แปลว่าหิมะได้ถล่มลงมาปิดทางเป็นระยะทางหลายกิโลเมตรตั้งแต่เดือนเมษายน ที่เขาบอกก็คือประมาณช่วงสงกรานต์ จนป่านนี้ก็สามารถเคลียร์ทางให้แค่รถวิ่งได้คันเดียว จึงได้กำหนดให้ว่า วันนี้รถทางโน้นวิ่งมาจนหมดแล้ว รถทางด้านนี้จึงจะวิ่งสวนไปได้ เป็นต้น

พลขับของเราเหยียบกระจาย แทบจะบินไป โดยไม่ได้สนใจว่าผู้โดยสารจะกระเด้งกระดอนเมารถกันขนาดไหน..!? กระผม/อาตมภาพไม่สามารถที่จะถ่ายภาพได้ จึงใช้วิธีถ่ายวิดีโอให้เห็นว่า พวกเรามุดเข้าไปในซองน้ำแข็งแคบ ๆ เป็นระยะทางที่ยาวไกลเท่าไร..!

จนกระทั่งเวลาเกือบจะค่ำแล้ว จึงมาถึงด่านตรวจเมืองคาร์กิล ซึ่งเราจะต้องกรอกข้อมูลรายละเอียดต่าง ๆ ในการเดินทางให้เขา แต่ไม่ทราบเหมือนกันว่าเจ้าหน้าที่ด่านตรวจกินยาผิดหรืออย่างไร ยังกรอกไม่ทันจะเสร็จก็บอกว่าพอแล้ว เก็บเอกสารทั้งหมดไป แล้วปล่อยพวกเราเดินทางผ่าน แม้กระทั่งตอนที่มาเจอด่านที่สองในตอนค่ำมากแล้ว ก็อยู่ในลักษณะเดียวกัน จนระแวงสงสัยว่าโดนเจ้าแม่นภิสราเทวีเขกกบาลเอาหรืออย่างไร ?

พลขับของเราขออนุญาตเพิ่มพลังด้วยการดื่มชานมกะลัมไจ พวกเราก็เลยพลอยได้เข้าห้องน้ำห้องท่าและดื่มชาตามไปด้วย หลังจากนั้นก็บินไปท่ามกลางความมืด จนกระทั่งมาถึงโรงแรมที่พักของเราในเวลาเกือบจะ ๕ ทุ่มของทางด้านนี้ เมื่อเข้าที่พักเสร็จเรียบร้อย สิ่งแรกที่กระผม/อาตมภาพทำก็คือ มาบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุนนี้ ในเวลาประมาณ ๕ ทุ่มของอินเดีย ซึ่งก็คือเที่ยงคืนครึ่งของบ้านเรา..!

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันเสาร์ที่ ๒๙ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)