[เถรี]

เมื่อรีบ ๆ ร้อน ๆ กินจนอิ่มแล้ว ทุกคนก็ขนกระเป๋าไปเข้าห้องของตนเองแล้วมาขึ้นรถ เพื่อที่จะวิ่งต่อไปยังพื้นที่กึ่งทะเลทราย ซึ่งเป็นเป้าหมายที่เรามาในวันนี้ ก็คือไปขี่อูฐกัน ถ้าหากว่าบ้านเรามีพื้นที่ลักษณะนี้ คาดว่าคงมีคนเลี้ยงอูฐให้คนขี่เช่นกัน อูฐที่นี่กำลังผลัดขนฤดูหนาวออก ดังนั้น..จึงมีขนร่วงเป็นหย่อม ๆ แหว่งเป็นแถบ ๆ ดูแล้วไม่ค่อยจะสวยงามเท่าไร

กระผม/อาตมภาพเคยชินกับการขี่วัวขี่ควายมาตั้งแต่เด็ก เมื่อมาขี่ม้าขี่อูฐจึงไม่ใช่เรื่องแปลก แต่เห็นอยู่ว่าญาติโยมคณะอื่น มีหลายคนที่เวลาอูฐยกตัวขึ้นแล้วก็หงายหลังตึงลงมาเลย หรือว่าเวลาอูฐคุกเข่าลงเพื่อที่จะให้พวกเราลงจากหลัง ก็มีการหน้าคะมำลงมา ถ้าลักษณะแบบนั้นก็ต้องบอกว่าเป็นเรื่องที่อันตรายมาก เพราะว่าอูฐนั้นตัวใหญ่กว่าม้าเสียอีก ถ้าตกลงจากหลังอูฐ คาดว่าความสูงก็ไม่ต่ำกว่า ๒ เมตร มีโอกาสที่จะบาดเจ็บได้ง่าย ๆ

ในระหว่างที่พวกเราเดินตามกันไปเป็นกระบวน บรรดาอูฐก็ร้องเรียกหากัน โดยเฉพาะเจ้าตัวที่เดินตาม อาจจะคันที่ขนหน้าหนาวกำลังจะหลุด จึงเอาหัวมาสีกับต้นขาของกระผม/อาตมภาพอยู่บ่อย ๆ แต่ว่าในเมื่อพยายามจะช่วยดึงให้ก็เหนียวเหลือเกิน ดึงเท่าไรก็ไม่หลุด..!

เมื่อพวกเราเดินไปจนกระทั่งถึงพุ่มไม้หนาม ซึ่งเป็นไม้หนามที่อูฐชอบกิน แล้วมีธงแดงปักอยู่ที่พุ่มไม้ ก็แปลว่าสุดทางแล้ว บรรดาเจ้าของอูฐก็จัดแถวให้ถ่ายรูปกัน เมื่อเสร็จเรียบร้อยพวกเราก็เดินกลับมาที่เดิม คืนอูฐให้แก่พวกเขา ค่าเช่าในการขี่อูฐนั้นค่อนข้างจะถูกมาก วันก่อนเช่าม้าที่เมืองโซนามาร์กตัวละ ๑,๑๐๐ รูปี แต่ปรากฏว่าวันนี้เช่าอูฐตัวละ ๓๐๐ รูปีเท่านั้น

พวกเราเดินทางต่อไปยังวัดดิสกิต ซึ่งเป็นวัดที่ใหญ่ที่สุดในหุบเขานูบรา ขึ้นไปกราบพระศรีอริยเมตไตรยองค์ใหญ่ สูงถึง ๑๐๘ ฟุต วัดดิสกิตนี้เกิดจากเจ้าเมืองดิสกิต ซึ่งตอนนั้นยังเป็นเมืองอิสระปกครองตนเองอยู่ ทางเมืองเลห์ยกกองทัพมาตี เพื่อที่จะยึดเป็นข้าขอบขัณฑสีมา ปรากฏว่าบรรดาพระลามะนิกายเกลุกปะได้ช่วยเหลือทางเจ้าเมืองดิสกิตในการวางแผนรบ ทำให้กองทัพของเลห์ ต้องพ่ายแพ้ถอยกลับไป ทางด้านเจ้าเมืองซาบซึ้งใจมาก จึงได้สร้างวัดนี้ขึ้นมาถวาย