[เถรี]

แต่เขาลืมไปว่าพวกกระผม/อาตมภาพนั้นอยู่ที่ความสูง ๕,๐๐๐ กว่าเมตรและออกซิเจนกำลังหมดลงไปทุกที..ทุกที รอแล้วรอเล่าเป็นชั่วโมง ๆ จนกระทั่งทนไม่ไหว ต้องลงไปปัสสาวะที่ข้างทาง เมื่อปัสสาวะลงไป ก็กลายเป็นน้ำแข็งสีเหลืองในทันที รอแล้วรอเล่า จนพลขับของเราก็คือลุงโจลเดนต้องลงไปเป็นจราจร อำนวยความสะดวกให้รถขึ้นลง ส่วนตัวเองโดนเขาปาดหน้าไปกี่คัน ลุงโจลเดนไม่สนใจ แม้แต่คนที่ไม่มีโซ่พันล้อสำหรับวิ่งบนหิมะ ลุงก็ยังเอาของตัวเองยกให้เขาไปใช้ก่อน..!

หลังจากที่ทำหน้าที่จราจรอยู่เป็นชั่วโมง และโดนคนแซงไปไม่รู้เท่าไรต่อเท่าไร ลุงโจลเดนก็ออกประกาศิต บอกบรรดารถที่ขึ้นมาว่า ขอให้รถลงได้ลงกันบ้าง หลังจากนั้นลุงก็นำรถของพวกเราลงมา ท่ามกลางการถอนหายใจอย่างโล่งอก เนื่องเพราะว่าท่อออกซิเจนในรถคันของอาตมานั้นหมดเกลี้ยงไปแล้ว เมื่ออ้างว่าออกซิเจนหมด พวกเราจะอยู่ไม่ได้ แทนที่เขาจะรีบให้ลง กลับกลายเป็นว่าไปแบกออกซิเจนของอีกคันรถหนึ่งมาส่งให้ นับว่าเป็นวิธีแก้ปัญหาที่ดีในสายตาของเขา แต่ห่วยแตกมากในสายตาของกระผม/อาตมภาพ..!

เมื่อพวกเราลงมาได้ระยะหนึ่งก็มาติดรถที่กำลังขุดถนนอยู่ ต้องติดกันอยู่นานอีกครึ่งค่อนชั่วโมงทีเดียว กว่าที่จะผ่านไปได้ แล้วก็กลายเป็นหนังคนละม้วน เพราะว่าพอผ่านมาปุ๊บ ถนนก็กลายเป็นลาดยางอย่างดี มุ่งตรงเข้าไปสู่เมืองเลห์

พวกเราวิ่งมาไม่นาน รถหมายเลข ๒ ที่นำหน้าก็จอดเปลี่ยนยางที่แตก เราจึงนำหน้าลงไปยังตัวเมืองเลห์ก่อน ตรงไปยังภัตตาคารที่ชื่อ The Chopsticks Noodle Bar เข้าไปภายใน ปรากฏว่าร้านนี้บริการคล้าย ๆ โต๊ะจีน ก็คืออาหารจะมาทีละอย่าง ลักษณะของแบบนี้ก็ทำให้พวกกระผม/อาตมภาพที่เคยชินกับการทำอะไรด้วยการกวาดรวดเดียวจบ ต้องมารอแล้วรอเล่า จนกระทั่งส่งงานทุกอย่างเสร็จสรรพเรียบร้อยแล้ว ข้าวปลาอาหารก็ยังได้มาไม่ครบ

เมื่อกินอิ่มแล้ว กำลังนั่งรอคนอื่นอยู่ กะว่าจะลงไปที่รถ บริกรก็นำของหวานมาส่งให้ คือ Gulab Jamun ซึ่งของแท้ดั้งเดิมนั้นทำขึ้นมาจากนม โดยการต้มเคี่ยวนมจนกระทั่งกลายเป็นเนย ปั้นเนยเป็นก้อน แล้วนำไปชุบแป้งทอดในน้ำหวานมา ก็ปรากฏว่าคนจะทำแบบฝีมือดั้งเดิมนั้นหาได้น้อยลงไปทุกที เนื่องจากว่าเป็นของที่ทำยากมาก จึงมักเจอ Gulab Jamun ที่เป็นแป้งเสียมากกว่า