[เถรี]

คราวนี้สิ่งที่กระผม/อาตมภาพถ่ายภาพไปเรื่อย เพื่อส่งมาทางเมืองไทยให้ไอ้ตัวเล็กลงเฟซบุ๊กวัดท่าขนุนก็ปรากฏผลดีขึ้นมาตอนนี้เอง เพราะว่ามีภาพของน้องเล็กที่ถือกระเป๋าในขณะที่กำลังรอขึ้นเครื่องอยู่ด้วย เจ้าหน้าที่พอทราบแล้วก็รีบติดต่อทางด้านภาคพื้นดินเป็นการด่วน..!

ปรากฏว่ากระเป๋าของน้องเล็กนั้น "แท็ก" ก็คือบัตรเครื่องหมายต่าง ๆ ว่ากระเป๋าใบนี้ควรจะไปกับสายการบินไหน ? ควรที่จะไปกับสายพานไหน ? นั้นขาดหายไป..! ปรากฏว่าเมื่อ "แท็ก" ขาด เจ้าหน้าที่ไม่รู้ว่าจะส่งไปไหน ก็เลยวางกองเอาไว้เฉย ๆ ดังนั้น..ไม่ถึง ๑๐ นาทีก็ได้กระเป๋ามาแล้ว แต่พวกเราก็ยังคงหลงทางอีก แทนที่จะไปตรวจตั๋วเช็คอินในช่องของนานาชาติ กลับไปตรวจในช่องผู้โดยสารเข้าเมืองปกติ ยังดีที่รู้ตัวทันและเปลี่ยนมาทางช่องนานาชาติแทน

แต่ปรากฏว่าเมื่อมาแล้ว กระผม/อาตมภาพ คุณนวลจันทร์ คุณฉัตตริน ตลอดจนกระทั่งน้องเล็ก ต้องรวมพาสปอร์ตและตั๋วเครื่องบินเป็นชุดเดียวกันเพื่อเฉลี่ยน้ำหนัก รอแล้วรอเล่าเฝ้าแต่รอ รอจนกระทั่งเบื่อหน่าย จนสงสัยว่าคุณเจ้าหน้าที่คนสวยเธอทำอะไรอยู่กันแน่ ?

หลังจากที่หน้ายุ่งอยู่ครึ่งค่อนชั่วโมง เธอก็ต้องโทรศัพท์ไปถามโน่นถามนี่จากคนอื่น กว่าที่จะมาจัดการให้เราเสร็จสรรพเรียบร้อย ก็เกือบจะได้เวลาขึ้นเครื่องอยู่แล้ว..! เหตุผลก็คือชื่อของกระผม/อาตมภาพนั้น เมื่อพิมพ์เป็นภาษาอังกฤษแล้วยาวมาก แถมยังไม่มีนามสกุลอีกด้วย ทำให้น้องหนูเธอจัดการไม่ถูก..!

เมื่อได้บัตรขึ้นเครื่องมาแล้ว พวกเราก็ต้องวิ่งมาผ่าน ตม.ซึ่งต้องให้ตรวจกระจายทุกอย่างเหมือนเดิม กว่าที่จะผ่านไปได้ก็เป็นเวลา ๑๒.๔๖ น.แล้ว..! เขาจะเรียกขึ้นเครื่องตอน ๑๒.๕๐ น. กระผม/อาตมภาพกับน้องเล็ก บอกกับคุณนวลจันทร์ว่า "ไม่รอแล้วนะ" เพราะว่าคุณนวลจันทร์จะไปตามคุณเอ (ฉัตตริน เพียรธรรม) ลูกชาย ที่ไปสั่งอาหารกลางวันที่ร้านแม็คโดนัลด์มาให้กับพวกเรา เมื่อไปถึงประตูขึ้นเครื่องช่อง ๑๗A ปรากฏว่ายังไม่ทันจะหย่อนก้นลงนั่ง เจ้าหน้าที่ก็เรียกขึ้นเครื่องเสียแล้ว..!

คราวนี้ก็ต้องคอยดูว่าใครที่มีปัญหายุ่งยากมาก ก็ปรากฏว่ามีป้ามอย (นางสาวมณีวรรณ สัมฤทธิ์) กับบุญชู (นายบุญชู ถาแก้ว) สองคน ที่โดนตม.อินเดียสุ่มตรวจกระเป๋า ทำให้มีปัญหาต้องแยกออกจากกลุ่มไป พวกเราจึงกระจัดกระจายกันอยู่คนละทิศคนละทาง คนที่มาถึงแล้วก็ขึ้นเครื่องไปตามที่เขาเรียก คนที่เพิ่งมาถึงทีหลัง ก็ยืนงง ๆ ว่าจะไปทางไหนดี ? ยิ่งเจอภาษาอังกฤษสำเนียงแขก ที่พูดเร็วมากชนิดที่ไม่เกรงใจคนฟัง ก็ยิ่งไม่เข้าใจกันไปยกใหญ่..!