[เถรี]

เรื่องของน้ำป่านั้นมีโอกาสอย่างเดียว คือต้องขึ้นที่สูงถึงจะพ้นได้ แต่ว่าก่อนน้ำป่าจะมา ก็จะมีสัญญาณบอกเหตุ ก็คือฝนตกหนักก่อน ดังนั้น..ถ้าหากว่ามีฝนตกหนัก เราต้องรีบขึ้นที่สูงโดยด่วน เพราะว่าน้ำป่าถึงเวลามาโครมเดียวแล้วก็เลยไป..!

เมื่อประมาณ ๓ ปีก่อน ที่ทางด้านไล่โว่ อำเภอสังขละบุรี ขนาดวัวกระทิงที่เป็นสัตว์ป่า โดนน้ำป่าซัดตายไปสองตัวตามที่ป่าไม้เขาพบซากอยู่ คนเราไม่แข็งแรงขนาดนั้น ถ้าหนีไม่ทันก็ตายสถานเดียว น้ำป่าเวลามาจะมีเสียงดังมากล่วงหน้ามาก่อน ถ้าได้ยินเสียงแล้วไหวตัวทันก็ยังมีโอกาสรอด ถ้าหนีขึ้นที่สูงไม่ทัน ก็ต้องหาทางหลบอยู่หลังก้อนหินใหญ่ ๆ ใหญ่เท่าบ้านเท่าตึกได้ยิ่งดี อย่างน้อย ๆ เวลาน้ำป่าปะทะเข้ามา ก็จะได้มีก้อนหินคอยยับยั้งเอาไว้

ส่วนในเรื่องของไฟป่านั้น ต้องหนีลงห้วยอย่างเดียว ไม่ว่าจะเป็นห้วยแห้งหรือว่าห้วยมีน้ำก็ตาม ถ้าหากว่าหนีลงห้วยแห้ง ให้ใช้ผ้าเปียกชุบน้ำแล้วปิดจมูกไว้ อย่างน้อยก็ได้กรองควันไฟไปได้ระดับหนึ่ง อาจจะมีโดนความร้อนบ้างอะไรบ้าง แต่ก็ไม่ถึงตาย แต่ถ้าเป็นห้วยมีน้ำก็ดำน้ำไปเลย..!

เรื่องของพายุลูกเห็บ หาที่บังหัวตัวเองให้ได้ก่อน ที่กระผม/อาตมภาพเจอมา ตกอยู่ประมาณครึ่งชั่วโมง ป่าโปร่งไปหมด กิ่งไม้ใบไม้หักสะบั้นร่วงเต็มพื้น แล้วก็หนาวจับจิตจับใจมาก ต้องรีบก่อไฟต้มน้ำร้อนโดยด่วน

ดังนั้น..ในเรื่องของการออกธุดงค์ ส่วนใหญ่แล้วก็เหมือนกับเอาชีวิตไปเสี่ยง ความจริงแล้วการธุดงค์เป็นแค่การเปลี่ยนที่ภาวนาเท่านั้น สภาพจิตของเราเมื่อพบที่ใหม่ ๆ ก็หวาดระแวงว่าจะมีอันตรายหรือเปล่า ? จึงทำให้ตื่นโพลงอยู่ อย่างที่หลายคนใช้คำว่า "ผิดที่แล้วนอนไม่หลับ" แต่ความจริงแล้วคือสภาพจิตมีการตื่นอยู่ เพื่อระมัดระวังอันตรายที่อาจจะมาถึง

ถ้าได้รับการภาวนาเพิ่มเติม ความแหลมคมของสติสมาธิจะมีมาก อย่างที่ไปประเทศอินเดียมาเมื่อไม่กี่วันก่อน ญาติโยมบางท่านปรารภว่า แรก ๆ กำลังใจทรงตัวโดยไม่ต้องภาวนาเลย แต่พอถึงเวลากลับเมืองไทย ความคุ้นเคย รู้สึกว่าปลอดภัยแล้ว สภาพจิตก็ฟุ้งซ่านไป รัก โลภ โกรธ หลง ทันที

ดังนั้น..การธุดงค์ อันดับแรกเลยคือเปลี่ยนที่ภาวนา สภาพจิตไม่เคยชินก็จะระวังตัวเองกลายเป็นผู้ตื่น ถ้าเรารู้จักประคับประคองรักษากำลังใจเอาไว้ หลับกับตื่นก็จะรู้สึกตัวเท่ากัน ทำให้รัก โลภ โกรธ หลง กินใจของเราไม่ได้