[เถรี]

อีกส่วนหนึ่งก็คือวันนี้ ทางด้านเลขาฯ บอส (พระสมุห์ณัฐพสิษฐ์ ปญฺญาคโม) เบิกงบประมาณในการบูรณะห้องน้ำ ๒๔ ห้องริมห้วย ด้านนั้นขอให้ทำทางเข้าให้ชัด ๆ หน่อย เพราะว่าในช่วงบวงสรวงไหว้ครูประจำปีและเป่ายันต์เกราะเพชร คนจะมาเป็นจำนวนมาก แล้วส่วนใหญ่ก็เป็นคนใหม่ ถ้าป้ายบอกทางไม่ชัดเจน ทางเข้าไม่กว้างขวาง อาจจะไม่มีคนเห็นเลยว่ามีห้องน้ำอีก ๒๐ กว่าห้อง ก็จะมาเข้าแถวรอเฉพาะไม่กี่ห้องที่ข้างศาลา ๑๐๐ ปีฯ นี้ แล้วก็จะทำให้สกปรกได้ง่ายที่สุด

เพียงแต่ว่าของเก่าบูรณะขึ้นมาแล้ว วันงานก็ต้องจัดพระเณรคอยดูแลไว้ด้วย โดยเฉพาะญาติโยมจำนวนมากใช้ข้าวของแบบว่า "ไม่ใช่ของกู" จึงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องทะนุถนอมอะไรเลย

สมัยที่กระผม/อาตมภาพอยู่ที่วัดท่าซุง มีพระบางรูปเปิดพัดลม ดึงพรืด ๆ สามทีรวด หลวงพ่อวัดท่าซุงด่ากระจายว่า "ไอ้สันดานขี้ข้า...! ถ้าหากว่าของพังแล้วใครจ่ายเงินวะ ?" คำว่าสันดานขี้ข้าก็คือคนรับใช้ ถึงทำอะไรพัง คนจ่ายก็คือเจ้านาย ก็เลยไม่จำเป็นที่จะต้องไปดูแลรักษาของให้ดี

หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านซื้อเครื่องเสียง ซึ่งสมัยนั้นก็คือรุ่นเก่าเป็นแบบหลอดทรานซิสเตอร์ ๒ เครื่อง ใช้ที่วัดท่าซุง ๑ เครื่อง ถวายให้วัดยางที่อยู่คนละฝั่งคลองไป ๑ เครื่อง ของวัดยางพังจนกระทั่งซื้อใหม่ไป ๓ เครื่องแล้ว ของวัดท่าซุงเครื่องเดียวยังอยู่เลย กระผม/อาตมภาพแค่ถอดแจ็กเสียบปลั๊ก ด้วยวิธีหมุนแล้วดึง โดนไม้เท้าลงหัวเปรี้ยงเบ้อเร่อ..! ท่านบอกว่า "ทำอย่างนั้นก็หลวมฉิบหายหมด..! ให้เสียบเข้าตรง ๆ ดึงออกตรง ๆ"

เราจะเห็นว่าพระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดท่าซุงท่านใช้ของทุกอย่างด้วยความระมัดระวัง และประหยัดอย่างที่สุด ท่านบอกว่าสิ่งของทุกอย่าง เราได้มาด้วยศรัทธาของญาติโยมที่มีต่อพระพุทธศาสนา ของทั้งหลายเหล่านั้นจึงไม่ได้มีมูลค่าตามราคาท้องตลาด แต่มีมูลค่าเกิดท้องตลาดไปมาก เพราะว่าเกิดจากศรัทธาของญาติโยม ต่อให้เป็นของที่หาง่ายขนาดไหนก็ตาม ก็ต้องใช้อย่างประหยัดและระมัดระวังที่สุด

พูดง่าย ๆ ว่าอย่าล้างผลาญ ถ้าหากว่ามีเงินเหลือก็จะได้เอาไปช่วยคนอื่น ไม่ใช่มีเงินเท่าไรก็ซื้อแต่ข้าวของใช้ในวัด แล้วก็พังบรรลัยหมด..! ดังนั้น..เรื่องพวกนี้เราต้องพึงสังวรเอาไว้ด้วย ไม่ใช่ว่าอะไรไม่ใช่ของเราก็ใช้ไปเรื่อยเปื่อย ไม่มีการระมัดระวังดูแล