[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันเสาร์ที่ ๒๐ พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๖๖ แต่เช้ากระผม/อาตมภาพก็ต้องทำบวงสรวง เพื่อขออนุญาตสร้างป้ายหน้าวัด ให้กับพระครูวิโรจน์กาญจนเขต, ดร. เจ้าอาวาสวัดอุทยาน หลังจากนั้นก็ได้นำญาติโยมภาวนาพระคาถาเงินล้าน ๑๐๘ จบ เสร็จเรียบร้อยแล้วก็ได้กราบลาพระเดชพระคุณหลวงพ่อพระราชนันทมุนี (ไสว สุขวโร ป.ธ.๔) เจ้าคณะจังหวัดนนทบุรี ที่มาเป็นประธานในงานครั้งนี้ เดินทางต่อไปยังวัดหนองโพธิ์ ตำบลดอนตาเพชร อำเภอพนมทวน จังหวัดกาญจนบุรี เพื่อที่จะทำการปลุกเสกวัตถุมงคล

หลังจากนั้นก็วิ่งต่อไปยังวัดลูกแก ตำบลดอนขมิ้น อำเภอท่ามะกา จังหวัดกาญจนบุรี เพื่อร่วมรดน้ำศพและร่วมเป็นเจ้าภาพงานศพคุณพ่อจรูญ กริ่งกาญจนา โยมพ่อของพระครูสุพัฒนกาญจนกิจ, ดร. เจ้าอาวาสวัดดอนขมิ้น เจ้าคณะตำบลดอนขมิ้น ที่เสียชีวิตด้วยอายุ ๙๐ ปี แต่ว่าเรื่องทั้งหลายเหล่านี้ วันนี้ไม่ขอกล่าวถึง

ส่วนที่จะกล่าวถึงก็คือ ญาติโยมที่มาสอบถามว่า "กระผม/อาตมภาพมีความเห็นอย่างไร ที่มีบุคคลเสนอแนวคิดว่าเราไม่จำเป็นที่จะต้องสำนึกในบุญคุณของพ่อแม่ เพราะว่าเราเกิดมาก็ด้วยอำนาจของกามารมณ์ที่พ่อแม่มีต่อกันเท่านั้น จึงเป็นหน้าที่ของพ่อแม่ที่ต้องเลี้ยงดูบุตร บุตรธิดาไม่จำเป็นที่จะต้องสำนึกในบุญคุณของพ่อแม่เลย เพราะว่าพ่อแม่ต้องทำตามหน้าที่ ?"

กระผม/อาตมภาพได้ยินแล้วก็ถอนใจว่า คนเราช่างเป็นมิจฉาทิฏฐิได้ไกลขนาดนั้น..! กระผม/อาตมภาพอยากจะสอบถามกลับไปว่า "ถ้าหากว่าพ่อแม่ทำตามหน้าที่ หน้าที่นั้นย่อมมีเวลาสิ้นสุดลง ถ้าหากว่าหน้าที่ของพ่อแม่สิ้นสุดลงจริง ๆ แล้ว ท่านทั้งหลายจะเอาตัวรอดได้หรือไม่ ?"

กระผม/อาตมภาพเวลาอบรมค่ายพุทธบุตร โดยเฉพาะเด็กนักเรียนชั้นมัธยมศึกษา มักจะตั้งคำถามว่า "พวกท่านมักจะคิดว่าตนเองเป็นผู้ใหญ่แล้ว ถ้าคิดว่าท่านทั้งหลายเป็นผู้ใหญ่แล้ว ถ้าตอนนี้ปุบปับพ่อแม่ตายลงไปในฉับพลันทันที ใครคิดว่าสามารถเอาตัวรอดได้บ้าง ?"

ปรากฏว่านักเรียนชั้นมัธยมปีที่ ๔ ถึงปีที่ ๖ ซึ่งจะว่าไปแล้วก็คืออายุ ๑๖ , ๑๗ และ ๑๘ ปี ไม่มีใครยกมือรับคำเลยว่าสามารถเอาตัวรอดได้แม้แต่คนเดียว และแม้แต่ครั้งเดียว หลายสิบปีที่อบรมค่ายพุทธบุตรมา ยังไม่เจอเด็กคนไหนที่รับรองว่า ถ้าสิ้นพ่อแม่ลงไปทันทีทันใดในช่วงอายุเท่านี้ แล้วจะสามารถเอาตัวรอดได้