[เถรี]

อีกท่านหนึ่งก็ถามว่า "ได้พิจารณาจนกระทั่งเห็นชัดเจนว่าร่างกายนี้เป็นทุกข์ ก็เลยกลับเข้าไปอยู่กับความสงบของใจ ไม่สนใจกับความทุกข์ทางร่างกายนั้นอีก ถือว่าทำถูกต้องแล้วใช่หรือไม่ ?"

กระผม/อาตมภาพก็ตอบไปอย่างชัดเจนว่า "ถ้าในเบื้องต้นถือว่าถูกต้อง" แต่น่าเสียดายมากที่ญาติโยมทำมานานแล้ว แต่ไม่รู้จักวิธีการที่ถูกต้องอย่างแท้จริง ไม่เช่นนั้นป่านนี้ญาติโยมที่ทำแบบนี้ ก็อาจจะเห็นหน้าเห็นหลัง เห็นมรรคเห็นผลกันไปแล้ว..!

การพิจารณาทุกข์นั้น เป็นสิ่งที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแนะนำเรามา เพราะว่าทุกข์นั้น ทุกคนไม่ปรารถนา ไม่ต้องการ เมื่อถึงเวลาเห็นทุกข์ก็จะผลักไสออกไปโดยเร็ว ทำให้สามารถที่จะหลุดพ้นได้ง่าย แต่ถ้าเรามาพิจารณาในเรื่องของความสุข คนเราแทนที่จะผลักไส กลับกอบโกยเข้าหาตัว โอกาสที่จะปัญญาจะมองเห็นว่า ความสุขนั้นคือความทุกข์น้อยก็เป็นเรื่องที่ยากมาก

แต่คราวนี้ญาติโยมใช้วิธีหนีปัญหา ก็คือเหมือนกับว่าเราเองต้องการที่จะทำงานนั้นให้สำเร็จ แต่พอเห็นว่างานยาก เราก็หลบไปนอนเสีย ถ้าลักษณะอย่างนี้ ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่งานนั้นจะสำเร็จลง สิ่งที่โยมทำได้นั้นเรียกว่าแค่เห็นทุกข์เท่านั้น ยังไม่สามารถเข้าใจถึงความจริงของทุกข์ และยังไม่สามารถที่จะปล่อยวางทุกข์ลงได้อย่างแท้จริง

ลักษณะของการหนีปัญหาแบบนี้ ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นกับญาติโยมที่ปฏิบัติธรรมใหม่ ๆ กำลังของ สติ สมาธิ ปัญญา ยังมีน้อย ไม่สามารถที่จะตัด ละ หรือว่าก้าวล่วงกองทุกข์นั้นไปได้ ส่วนหนึ่งก็เลยใช้วิธีแบบ "นกกระจอกเทศเอาหัวซุกทราย" ก็คือคิดว่าถ้ามองไม่เห็นทุกข์ เราก็ไม่ทุกข์แล้ว โดยที่ลืมไปว่า ไม่ว่าเราจะทำด้วยวิธีใด จะหนีด้วยวิธีใดก็ตาม ความทุกข์ก็ยังคงอยู่กับเราตลอดเวลา เพราะว่าทุกข์นี้อยู่กับร่างกายที่เราอาศัยอยู่นี้เอง..!