[เถรี]

ความแตกแยกนี้เกิดจากบรรดาเจ้าสำนักต่าง ๆ ซึ่งมักจะมีลูกศิษย์ศรัทธาเป็นการเฉพาะตน ไม่ว่าจะเป็นบุคคลที่ร่วมบุญกันมาในอดีตก็ดี ชอบใจในปฏิปทาปัจจุบันของท่านก็ตาม เมื่อถึงเวลาก็มักจะมีการนำไปเปรียบเทียบกับสำนักอื่น ๆ แล้วด้วยความยึดมั่นถือมั่นก็คือ "หลวงพ่อกูต้องดีที่สุด" ถึงเวลาใครพูดอะไร อยู่ในลักษณะทำให้หลวงพ่อของตนเอง "ด้อยค่า" ลงไป ก็จะมีการทะเลาะเบาะแว้ง กระทบกระทั่งกัน

ถ้าท่านทั้งหลายสังเกต จะเห็นว่าประเทศไทยของเราในปัจจุบันนี้ มีการแตกสายกรรมฐานออกไปอย่างชัดเจน หลายสายด้วยกันเช่นสายธรรมกาย ไม่ว่าจะเป็นวัดพระธรรมกายที่คลองสาม จังหวัดปทุมธานี หรือว่าวัดหลวงพ่อสดธรรมกายารามที่ดำเนินสะดวก จังหวัดราชบุรี ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นปึกแผ่นแน่นเหนียวกันนัก ทั้ง ๆ ที่ต้นหลักก็ออกมาจากวัดปากน้ำภาษีเจริญเหมือนกัน

หรือว่าทางวัดป่า ปัจจุบันนี้ที่ชัดเจนก็คือสายหลวงปู่ชา วัดหนองป่าพง แต่ปรากฏว่าก็มีสายวัดนาป่าพงที่โดนดีดออกไปจากกลุ่ม แล้วก็ไปตั้งเป็นสำนักพุทธวจนของตนเอง แต่เดิมมาจากรากเหง้าเดียวกัน พอความประพฤติปฏิบัติไม่ตรงกัน คณะกรรมการบริหารกลุ่มมีมติให้ตัดออกจากกลุ่ม ก็ทำให้เกิดสายเพิ่มเติมขึ้นมาอีก

หรือถ้าหากว่าพวกเรามีความใกล้ชิดก็จะเห็นว่าปัจจุบันนี้ยังมีสายหลวงตามหาบัว สายหลวงปู่เทสก์ วัดหินหมากเป้ง การเกาะกลุ่มกันแน่นเหนียวเป็นเรื่องดี แต่ว่าถ้าเผลอเมื่อไร มีกิเลสเข้ามาร่วมด้วย ก็จะกลายเป็นการแตกความสามัคคีโดยใช่เหตุ แล้วบ้านเราก็ยังมีสายนามรูป อย่างของวัดปราสาททอง จังหวัดสุพรรณบุรี สายสันติอโศก ซึ่งโดนขับออกจากคณะสงฆ์ไทย เพราะว่าทำผิดจากระเบียบของคณะสงฆ์ไทย คือบวชกันเองโดยไม่ได้เป็นพระอุปัชฌาย์

เรื่องพวกนี้ ถ้าหากว่านานไป ๆ มีการกระทบกระทั่งกันมาก หรือว่าคณะศิษย์จับกลุ่มกันใหญ่ขึ้น ความแตกแยกก็จะชัดเจนมากขึ้น อาจถึงขนาดมีการแยกนิกาย อย่างสมัยการสังคายนาพระธรรมวินัยครั้งที่ ๒ หลังพุทธปรินิพพาน ๑๐๐ ปี มีการแยกออกไปถึง ๑๘ นิกาย แล้ว ๑๘ นิกายนี้ส่วนใหญ่ก็คืออาจริยวาท ถือคำสอนอาจารย์ของตนเป็นใหญ่