[เถรี]

อีกท่านหนึ่งก็ตกในเรื่องของการตั้งนะโมเหมือนกัน คือท่านตั้งนะโมว่า นะโม ตัสสะ พระคะวะโต อะระหะโต สัมมา สัมพุทธัสสะ ทุกครั้งก็จะออกเสียงว่า พระคะวะโต ซึ่งกระผม/อาตมภาพไม่ทราบเหมือนกันว่าท่านเอาตำรามาจากไหน เพราะว่าบาลี ภควา ผู้จำแนกแจกธรรมนั้น ไม่มี ร.เรือประกอบ แต่ท่านสามารถออกเสียงเป็น พระคะวะโต ได้ทุกครั้ง แสดงว่าจดจำมาจากครูบาอาจารย์โดยไม่เคยเปิดตำราดู ท่านนี้ก็ตกตั้งแต่นะโมฯ ให้ศีลเช่นกัน

โดยเฉพาะศีลข้อ กาเมสุมิจฉาจารา เวระมณี ก็คืองดจากการประพฤติผิดในกาม จะต้องออกเสียงให้ขาดว่า กาเมสุ มิจฉาจารา เวระมณี เพราะว่าคำว่า กาเมสุ ก็คือ กาเม นั่นเอง แต่เป็นวิภัตติที่ ๗

คำว่า วิภัตติ นี้บางทีเราฟังแล้วก็ไม่เข้าใจ ก็คือคำว่า Tense ในภาษาอังกฤษ ก็คือประกอบไปด้วยระยะเวลาต่าง ๆ กันไป ถ้าหากว่าของภาษาอังกฤษก็จะมี อดีต ปัจจุบัน อนาคต แค่ ๓ เวลาเท่านั้น แต่ว่าบาลีนั้นมีทั้ง อดีตใกล้ปัจจุบัน ปัจจุบันใกล้อนาคต บรรดาวิภัตติหรือว่ากาลต่าง ๆ จึงมีมากกว่าปกติ

คำว่า กาเมสุ ตัวนี้ เป็นสัตตมีวิภัตติ ก็คือวิภัตติที่ ๗ แปลว่า ในกาม มิจฉาจาร คือการกระทำที่ผิด เวระมณีคือให้งดเว้น คืองดเว้นการกระทำผิดในกาม แต่คราวนี้มักจะออกเสียงกันว่า กาเมสุมิจฉา จารา เวระมณี

ในเมื่อ สุ ถ้าหากว่าขึ้นต้น แปลว่า ดี แปลว่า งาม แปลว่า ง่าย สุมิจฉา จึงกลายเป็นผิดแล้วดี ดังนั้น..ถ้าหากว่าออกเสียงไม่ขาด ก็จะกลายเป็นคำศัพท์ที่ผิดพลาด จึงต้องออกเสียงให้ขาดว่า กาเมสุ มิจฉาจารา เวระมณี เป็นต้น บุคคลที่ไม่เคยชินกับภาษาบาลี ก็จะไม่รู้ว่าต้องเว้นวรรคตรงไหน แล้วการเว้นวรรคให้ขาดนั้น ก็ไม่ได้เว้นวรรคนาน หากแต่ว่าเป็นการเว้นวรรคประมาณ ๑ วินาที หรือครึ่งวินาทีเท่านั้น

แม้กระทั่งการออกเสียงว่า สะระณัง คัจฉามิ ไม่ใช่ออกเสียงสระอะเต็มที่ แต่เป็นอัฒสระ ก็คือครึ่งเสียง จึงเป็น ส ร ณัง แต่มักจะออกเสียงกันว่า สะ-ระ-ณัง ชัด ๆ ซึ่งนั่นเป็นการออกเสียงสระเต็มคำที่ผิดพลาด เหล่านี้เป็นต้น