[เถรี]

เราทั้งหลายก็ลองเปรียบเทียบดูว่า สิ่งที่เราทำนั้นสมกับที่เป็นศากยบุตรพุทธชิโนรสหรือยัง ? แค่ทำวัตรเช้า ทำวัตรค่ำ เจริญกรรมฐาน ยังไม่มีกำลังใจที่จะมาก่อนเวลา มาถึงทีไร เห็นหลวงพ่อนั่งอยู่ก่อนแล้ว ก็ไม่ได้มีความละอายใจ คิดว่าเป็นเรื่องปกติ ทำไมไม่ลองคิดดูบ้างว่า "เราจะมาก่อนท่านให้ได้สักวันหนึ่ง"

ลูกศิษย์จะเอาดีได้ต้องใช้ความพยายามสูงมาก เนื่องเพราะว่าเป็นปกติธรรมดาเลยว่าการถ่ายทอดความรู้จากรุ่นสู่รุ่น จะมีการขาดตกบกพร่องลงไปเสมอ ครูบาอาจารย์เรียนมา ๑๐๐ เมื่อถ่ายทอดสอนต่อพวกเรา อย่างดีที่สุดก็ได้ไม่เกิน ๘๐ แล้วพอพวกเราไปสอนต่อ ลูกศิษย์รับไป อย่างดีก็ ๖๐ พอลูกศิษย์ไปสอนต่อ หลานศิษย์รับไปก็ ๔๐ แค่สามรุ่นเท่านั้น แทบจะเจ๊งไม่เป็นท่าแล้ว..!

อยากจะได้เหมือนครูบาอาจารย์ท่านสอนมา ๑๐๐ ความพยายามของเราอย่างน้อยต้อง ๑๒๐ ไม่ใช่ทำตัวตามสบาย บางท่านกำลังใจของท่านทรงตัวแล้ว ท่านอาจจะทำตัวตามสบาย เพราะว่าสามารถกลมกลืนกับกิจกรรมรอบตัวได้ ส่วนไอ้พวกเราที่ยังไม่ได้อะไรเลย แล้วไปสบายตามเขา ก็หาที่ตายชัด ๆ..!

กิเลสไม่เคยปรานีเรา มีแต่เฆี่ยน มีแต่ตี มีแต่กระหน่ำเราอยู่ทุกวัน จนแทบจะอยู่ในผ้าเหลืองไม่ได้ ถ้าเราไม่ได้มีความคิดที่จะต่อต้าน ต่อสู้ ให้สมกับเป็นทหารในกองทัพธรรมเลย มีแต่ตามใจกิเลส ต้องกินให้ได้อย่างใจ ต้องนอนให้ได้อย่างใจ แล้วถ้าอย่างนั้นจะบวชมาทำอะไร ? เป็นฆราวาสสบายกว่าตั้งเยอะ

ชาวบ้านเขาเคารพ เขากราบไหว้เรา เพราะวัตรปฏิบัติของเราเข้มข้นกว่า กฎเกณฑ์กติกาในการยึดถือมีมากกว่า ถ้าเราทำตัวเหมือนกับฆราวาส แล้วจะเอาความดีอะไรไปให้เขากราบไหว้บูชา ? เท่านั้นยังไม่พอ เขายังหวังปรารถนาบุญ ปรารถนากุศลจากเราอีก ถ้าเราสร้างบุญกุศลไม่พอ ก็อย่างที่หลวงน้ามีชัยท่านว่า ก็คือขาดทุนอยู่ทุกวัน แล้วไอ้คนขาดทุนอยู่ทุกวัน นาน ๆ ไปแล้วไม่ล้มละลายนั้น จะเป็นไปได้อย่างไร ?