[เถรี]

แต่คราวนี้เสือไม่ได้มีนิสัยว่าเจอคนแล้วต้องล่า เพียงแต่ว่าเสือเป็นสัตว์ที่ขี้สงสัย เจออะไรต้องตามดูจนกว่าจะหายสงสัย จึงตามไปแบบเดียวกับที่พระครูหน่อย (พระครูสมุห์ธรรพ์ณธร ธมฺมทินฺโน) เจอมา ก็คือหลังจากที่หนีเสือขึ้นต้นไม้ไปแล้ว ลงมาก็เดินไปด้วยความหวาดระแวง ไม่รู้ว่าเสือตามมาดู พอเสือดูจนเบื่อก็กระโดดตัดหน้าข้ามถนนไป รายนี้ระแวงอยู่แล้วก็วิ่งสุดชีวิต ความจริงถ้าเสือจะกินก็ตะครุบเอาไปกินตั้งแต่แรกแล้ว..!

ในป่าถ้าหากว่าเจอช้าง อันตรายกว่าเสือมาก โดยเฉพาะช้างแม่ลูกอ่อน จะหวงลูก แล้วลูกช้างเวลาเจอคนก็มักจะวิ่งมาเล่นด้วย เป็นอะไรที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ขึ้นจากลำห้วยไปเจอลูกช้าง กระผม/อาตมภาพถอยหลังกรูดเลย บอกพรรคพวกว่า "รีบ ๆ ขึ้นฝั่งไป กลับไปทางเดิม" ปรากฏว่ามหาเค (พระมหาธีรวุฒิ ธีรปญฺโญ) บอกว่า "ตัวใหญ่กว่าควายหน่อยเดียว ทำไมต้องกลัวด้วย ?" กระผม/อาตมภาพชี้ให้ดูในกอไผ่ เวลาช้างยืนนิ่ง ๆ ถ้าตาเราไม่ดีจริงนี่มองไม่เห็นนะ บอกว่า "แล้วคุณรู้ไหมว่าแม่ควายตัวใหญ่แค่ไหน..!?"

บางทีไปกับคนดื้อนี่ก็พูดยาก ไปนอนใน "บ้านช้าง" กัน เวลาอยู่ในที่ปลอดภัย ช้างเขาจะทำที่นอน โดยดึงเอาหญ้ามากองรวม ๆ กันไว้ กว้างประมาณ ๒ เมตร หนาสักศอกหนึ่ง ตัวหนึ่งก็มีเบาะนอนอันหนึ่ง ถึงเวลาเขาก็นอนบนนั้น พวกเราก็ไปยึดที่นอนช้าง แต่กระผม/อาตมภาพบอกกับทุกคนที่ไปว่า "ถ้าช้างเข้ามา กรุณาปีนหนีขึ้นไปบนต้นไม้ด้วย แล้วที่แน่ ๆ อย่าลืมกระติกน้ำ ถ้าช้างล้อมอยู่เป็นวัน จะได้ไม่อดน้ำตาย..!"

คราวนี้ยังมีไอ้พวกหัวรั้นถามว่า "ในเมื่อเรามอบกายถวายชีวิตแล้ว ทำไมต้องหนีด้วย ?" กระผม/อาตมภาพบอกว่า "มึงมอบกายถวายชีวิตกับพระพุทธเจ้า แต่ถ้ามึงตายห่..พ่อแม่มึงจะเอาเรื่องกู..! เพราะฉะนั้น..กรุณาปีนต้นไม้หน่อย" บอกเสร็จกระผม/อาตมภาพก็นอนอยู่ในทางเดินนั่นแหละ เวลาช้างเดินบ่อย ๆ ทางด่านจะลึกประมาณศอกกว่า ๆ กันลมได้พอดี ไม่ต้องเสียเวลาไปหาที่นอน ก็คือบอกคนอื่นให้เตรียมหนี แต่ตัวเองนอนอยู่ในนั้นเลย..!

แล้วเท่าที่เจอมา ช้างเป็นสัตว์ที่รู้ภาษาจริง ๆ หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านบอกว่า ช้างรู้ภาษาทุกตัว มีอะไรให้พูดกับเขาดี ๆ ตอนแรกกระผม/อาตมภาพก็ไม่เชื่อ แต่คราวนี้พอเดินธุดงค์ไป ส่วนใหญ่ต้องเดินตามลำห้วย เพราะว่าด้านข้างเป็นป่าดงดิบ รกทึบไปหมด เจอช้าง ๔ - ๕ ตัว หากินอยู่เต็มลำห้วย ก็ได้แต่ยืนรอ รอไปครึ่งค่อนชั่วโมงก็ไม่เห็นว่าพวกเขาจะขยับไปไหน..!