[เถรี]

เรื่องพวกนี้คุยไปก็เท่านั้นแหละ กระผม/อาตมภาพก็อาจจะบ้า บ่นเพ้อไปอยู่คนเดียว รอพวกท่านทั้งหลายไปเจอเอาตอนตาย หรือไม่ก็ใครมีความสามารถที่จะตะกายขึ้นไปได้ตอนเป็น ๆ แล้วค่อยมาคุยกัน เพราะว่าแม้แต่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ถ้าหากว่าไม่มีพยาน พระองค์ท่านก็ยังไม่ตรัสเรื่องทั้งหลายเหล่านี้ ยังดีที่ลูกศิษย์สายวัดท่าขนุนหลายคนยังพอมีความสามารถอยู่บ้าง แต่ว่าหลายคนก็ติดอุปาทานมากเกินไป ในเมื่อไปคิดว่า คาดว่าจะเป็นอย่างนั้น จะเป็นอย่างนี้ ถึงเวลาท่านก็ไม่เป็นให้ตามนั้น

กระผม/อาตมภาพขึ้นไปบัณฑุกัมพลศิลาอาสน์ครั้งแรก ไม่เจอพระอินทร์ เจอแต่ลุงกำนันอ้วนพุงปลิ้น นุ่งกางเกงขาสามส่วน มีผ้าขาวม้าคาดพุงผืนหนึ่ง พาดไหล่ผืนหนึ่ง แถมสูบบุหรี่มวนโตเกือบเท่าท่อนแขน..! ไปนั่งมองงง ๆ ว่า "นี่หรือพระอินทร์ ?" จากท่าที่ท่านนั่งเอนพิงหมอนขวางอยู่ ท่านก็ลุกขึ้นนั่งตัวตรง ถามว่า "แกอยากเห็นแบบไหน ?" ภายในพริบตาเดียว ท่านเปลี่ยนให้ดูเป็นร้อย ๆ แบบ แล้วท้ายที่สุดก็คือแบบที่เราคิดว่าใช่ ก็คือแต่งตัวเหมือนลิเก แล้วก็ต้องตัวเขียว ๆ ด้วย

ดังนั้น..เรื่องพวกนี้ แต่ละคนที่ไปเห็นมา ถ้าบอกกล่าวต่างกันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะว่าท่านสามารถทำให้เห็นได้แบบนั้น เพียงแต่ว่าส่วนที่สำคัญที่สุดก็คือ เราทำอารมณ์อย่างไรให้สามารถรู้เห็นได้ชัดเจน และถูกต้องตามความเป็นจริง ส่วนนั้นนักฝึกมโนมยิทธิทุกคนจำเป็นที่จะต้องจดจำ แล้วรักษาอารมณ์ช่วงนั้นเอาไว้ให้ได้ ถ้าจำได้เมื่อไรก็ทำถูกเมื่อนั้น

แต่เป็นที่น่าเสียดายว่า มโนมยิทธินั้น หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านสอนแต่คนฉลาดเท่านั้น และต้องเป็นคนฉลาดแบบโง่ ๆ ด้วย..! ก็คือบอกอย่างไรให้ทำตามอย่างเดียว พวกคิดมากเมื่อไรก็โดนหลอกหัวทิ่มหัวตำเมื่อนั้น..!

ดังนั้น..เรื่องพวกนี้พูดไปก็เหนื่อย เอาไว้ถึงเวลาพิพิธภัณฑ์ของเราเสร็จแล้ว คนอาจจะชื่นชมว่าสวยอย่างนั้น ดีอย่างนี้ แต่กระผม/อาตมภาพก็คงนั่งถอนใจว่า "คงจะทำได้แค่นี้แหละ..!" ได้สัก ๒ - ๓ เปอร์เซ็นต์หรือเปล่าก็ไม่รู้ ?

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพฤหัสบดีที่ ๒๙ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)