[เถรี]

ส่วนนายหม่องมิตรนั้นเป็นต่างด้าว มาอยู่มาอาศัย นอนกินอยู่ในวัดอย่างเดียว การงานอื่นก็ไม่คิดที่จะทำอะไร จนกว่าอยากจะได้สตางค์ไปกินกาแฟเมื่อไร ก็จะมาทำงานโครมครามให้พระเณรเห็นเล็กน้อย แล้วก็ขอเงิน ๒๐ บาท เพื่อที่จะไปซื้อกาแฟหรือว่าซื้อบุหรี่ กระผม/อาตมภาพก็ยังคิดว่า "เออหนอ..เอ็งไม่มีสตางค์แล้วยังอุตส่าห์มาติดของพวกนี้อีก แทนที่จะฉวยโอกาสเลิกไปเลยก็ไม่ยอมเลิก..!"

ถึงเวลาเจ็บไข้ได้ป่วย มาลาเรียรับประทาน เข้าโรงพยาบาล ด้วยความที่เป็นต่างด้าวไม่มีบัตรประชาชน ก็ไม่สามารถที่จะใช้สิทธิ ๓๐ บาทรักษาทุกโรคได้ กระผม/อาตมภาพก็ต้องเป็นผู้จ่ายสตางค์ให้ ทั้งค่าห้องค่ายาทีหนึ่งก็หลาย ๆ พันบาท บางคนก็ถามว่า "แล้วให้มันอยู่ทำไม ?" กระผมก็ตอบไปว่า "ขนาดหมาเรายังเลี้ยงไว้เต็มวัด นี่คนทั้งคนก็เลี้ยงเอาไว้เถอะ อานิสงส์มากกว่าเลี้ยงหมาตั้งเยอะ..!"

เรื่องเหล่านี้ที่มาบ่นให้ท่านทั้งหลายฟัง ก็เพราะว่าบางเรื่องนั้น ในสายตาของคนทั่วไปก็เห็นว่าเป็นเรื่องขี้หมูราขี้หมาแห้ง แค่หนอนมาวางไข่ที่ต้นไม้หน้ากุฏิ ถึงขนาดต้องรีบนำไปปล่อยในที่อุดมสมบูรณ์ ก็เพราะว่าถ้าไม่นำไปปล่อย ก็คงจะไม่เหลือรอดอย่างแน่นอน..!

มีนกมาวางไข่ เลี้ยงลูกก็ช่วยหาอาหารไปเลี้ยงลูกนก มีหมามาปล่อย ก็ต้องดูแลรักษา ไม่ว่าจะต้องหยอดยา ฉีดยาป้องกันเห็บหมัด ฉีดยาป้องกันโรคพิษสุนัขบ้า ป้องกันโรคหัดหมา ป้องกันโรคพยาธิหนอนหัวใจ ต้องนำไปผ่าตัดเมื่อเป็นมะเร็งบ้าง หรือว่าโดนรถทับได้รับบาดเจ็บบ้าง แต่ละปีหมดไปไม่รู้เท่าไรต่อเท่าไร

แต่ก็อยู่ในลักษณะที่ว่า สัตว์ทุกตัวล้วนแต่เป็นเพื่อนร่วมทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย เขาอยู่กับเรา เขาก็ช่วยเฝ้าวัด เราเองสามารถอนุเคราะห์สงเคราะห์อะไร ให้เขาพ้นจากความลำบากในภพภูมิของเดรัจฉานได้ ก็ช่วยอนุเคราะห์กันไปตามหน้าที่ ส่วนคนนั้นไม่ต้องห่วง ก็คงต้องเลี้ยงกันจนตายไปข้างหนึ่ง แม้ว่าบางทีจะทำตัวน่าเตะบ้างก็ไม่มีปัญหาอะไร เตะระบายอารมณ์เล่นสักทีสองที เขาก็ไม่กล้ามาเข้าใกล้อีก จนกระทั่งทุกวันนี้ คิดจะหาตัวมาเตะ ก็หาไม่ได้เสียแล้ว..!

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ จะว่าไปแล้วก็คือ ถ้าเรามองทุกคนเป็นเพื่อนร่วมทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย เราก็จะเห็นว่าเขาทั้งหลายเหล่านั้นกำลังดำรงชีวิตอยู่ในกองทุกข์ อะไรก็ตามที่สามารถดับร้อนผ่อนทุกข์ให้เขาทั้งหลายเหล่านั้นได้ เราก็ควรที่จะรีบทำ เพราะไม่แน่ใจเหมือนกันว่าวันใดวันหนึ่ง เราเองเมื่อเราตกอยู่ในสภาวะเช่นนั้น บุญกุศลนี้อาจจะมาช่วยเหลือเราทันก็เป็นได้

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันจันทร์ที่ ๑๐ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)