[เถรี]

แต่มีปัญหาตรงที่ว่า การเคลื่อนย้ายสสารหรือวัตถุ ทางพระพุทธศาสนานั้นมีการเคลื่อนย้ายตัวเองด้วยการเหาะ การหายตัว และการย่นระยะทาง แล้วท่านอาจารย์ไม่สามารถที่จะฟันธงลงไปได้ว่า สิ่งทั้งหลายเหล่านี้แตกต่างกันอย่างไร แต่ท่านสรุปว่าการหายตัวน่าจะเร็วที่สุด ตรงจุดนี้ กระผม/อาตมภาพค่อนข้างจะชัดเจนกว่า จึงขอบอกกล่าวให้แก่พระภิกษุสามเณร ตลอดจนกระทั่งแม่ชีและฆราวาสหญิงชายที่ฟังอยู่ได้รับรู้ว่า

การเหาะนั้นสามารถทำได้สองสถานด้วยกัน แต่ว่าทั้งสองอย่างนั้นล้วนแล้วแต่เป็นส่วนหนึ่งของอภิญญา ๕ ก็คือการเหาะโดยใช้วาโยกสิณ อำนาจของวาโยกสิณทำให้เราสามารถลอยไปสู่จุดหมายปลายทางได้ภายในพริบตาเดียว หรือที่ภาษาโบราณเรียกว่า "ลัดนิ้วมือเดียว"

ส่วนการเหาะอีกประการหนึ่งนั้น อยากจะใช้คำว่า "เดินในอากาศ" มากกว่า นั่นเป็นไปโดยอำนาจของปฐวีกสิณ ก็คืออธิษฐานให้อากาศในบริเวณที่ตนเองเหยียบนั้นมีความหนาแน่นเหมือนกับแผ่นดิน แล้วก็เดินไปแบบช้า ๆ

เพียงแต่ว่าในประการแรกนั้น ถ้าหากว่าในระยะทางที่ไม่ไกลนัก อย่างเช่นว่าจากเมืองหนึ่งไปสู่อีกเมืองหนึ่ง จากหมู่บ้านหนึ่งไปสู่อีกหมู่บ้านหนึ่ง ก็จะถึงในพริบตาเดียว แต่ถ้าหากว่าจากจักรวาลหนึ่งไปสู่อีกจักรวาลหนึ่ง อย่างนี้ระยะทางก็ค่อนข้างที่จะไกลสำหรับมนุษย์ธรรมดาทั่วไป เพราะว่าบางทีก็ต้องเดินทางกันนับเป็นปีแสง ถ้าลักษณะอย่างนั้น แม้ว่าเราจะหายจากสายตาของบุคคลที่จ้องมองอยู่ในพริบตาเดียว แต่ไม่ใช่จะไปถึงปลายทางได้อย่างฉับพลันทันที

ดังนั้น..การเหาะที่จะไปถึงในชั่วลัดนิ้วมือเดียวนั้น ต้องไม่ใช่ระยะทางที่ห่างไกลในระดับอวกาศ ไม่เช่นนั้นแล้วเราก็ไม่สามารถที่จะไปถึงในพริบตาเดียวได้ เนื่องเพราะว่าแม้ว่าจะเป็นการไปด้วยอำนาจของกสิณอภิญญาก็ตาม ก็ยังมีข้อจำกัดที่ระยะทาง ซึ่งยาวนานจนเกินไป