[เถรี]

พระมเหสีเมื่อโดนฤๅษีพาเข้าป่าไป เอ้า..อันดับแรก สร้างกระท่อมที่อยู่อาศัยของเราก่อน ฤๅษีก็ต้องเร่งสร้างกระท่อม ทั้ง ๆ ที่ตนเองก็ไม่เคยทำมาก่อน เหนื่อยแทบรากเลือด..! เอ้า..ยังไม่มีเตียง วิ่งไปขอเตียงจากพระราชา ยังไม่มีโต๊ะ ไม่มีเก้าอี้ วิ่งไปขอโต๊ะขอเก้าอี้จากพระราชา ยังไม่มีเครื่องเรือนเครื่องครัว วิ่งไปขอจากพระราชา ขอจนเริ่มได้สติว่า "นี่กูทำอะไรอยู่วะ !?"

พระมเหสีถึงได้จับศีรษะที่ยังมุ่นมวยผมอยู่ ในลักษณะของนักบวช ลากเข้ามาแล้วถามว่า "ได้สติหรือยัง ?" ท่านจึงเกิดความละอายใจก็เลยตั้งใจเจริญสมาธิ จนกระทั่งได้ฌานสมาบัติ เหาะได้ตามเดิมก็แผ่นแนบ..! ตั้งแต่นั้นมาไม่กลับมาอีกเลย พระราชวังนี้กับเราขาดกันเสียที

นั่นคือสิ่งที่บุคคลไม่เคยมีแรงกระทบให้ทดสอบ ทำให้ไม่สามารถที่จะยืนหยัดอยู่ได้ เมื่อถึงเวลาโลกธรรมหรือ รัก โลภ โกรธ หลง เข้ามาถึง เป็นตัวอย่างที่ท่านทั้งหลายจะพึงดูเอาไว้ว่า วันนี้พวกเราทำงาน แบก รัก โลภ โกรธ หลง ไว้เท่าไร ? ไม่ได้บ่นแค่ญาติโยม บ่นเพื่อนฝูงยังไม่พอ บ่นตัวเองด้วย ให้รู้ว่าครั้งนี้เราขาดทุนแล้ว ครั้งต่อไปเราต้องทำให้ดีกว่านี้

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม , ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันเสาร์ที่ ๒๒ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)