[เถรี]

ถ้าห่มดอง พาดสังฆาฏิ รัดอกไปแบบอาตมภาพนี่เขาดูออกเลยว่าพระไทย เพราะว่าในพระธรรมวินัยมีอย่างเดียวที่รัดอกก็คือภิกษุณี อาตมภาพไปประเทศพม่าเขาเรียกว่าภิกษุณี เพราะว่าไปใช้ผ้ารัดอก ที่เขาให้ภิกษุณีรัดอกก็เพราะว่าพระภิกษุของเราไม่ได้ใส่ชั้นใน ภิกษุณีก็ไม่ได้ใส่เหมือนกัน เพราะฉะนั้น..ถ้าหากว่าให้เดินไปโดยไม่มีชั้นในเลย อาจจะมีคนหัวใจวายตาย..! พระพุทธเจ้าท่านก็เลยให้ใช้ผ้ารัดอก

แต่คราวนี้รัดอกนี่รัดแบบเณร ก็คือสองทบ จากหน้าไปหลัง จากหลังมาหน้า อย่างที่อาตมภาพรัดนี่แค่จากหลังมาหน้าเท่านั้น ถือว่าไม่สมบูรณ์ เหตุที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะว่าสมัยก่อนหลวงพ่อวัดทองนพคุณ ท่านแต่งตัวแบบนี้แล้วทำงานสะดวกดี เมื่อมีคนเห็นแล้วทำตาม จึงกลายเป็นการห่มดอง รัดอก พาดสังฆาฏิแบบนี้มาตลอด

ถ้าถามว่าทำไม ? เพราะว่าคนโบราณเคารพพระพุทธศาสนมาก ถ้าจีวรห่างตัว ถือว่าละทิ้งความเป็นพระ ดังนั้น..จะทำการทำงานหนักขนาดไหน เป็นงานโยธา งานกรรมกร ขุดดิน ฟันหญ้า แบกปูน ก็ต้องห่มจีวร แล้วไม่ถนัด เดี๋ยวก็ลื่นหลุด ท่านก็เลยใช้วิธีห่มผ้าสังฆาฏิแล้วรัดอกแบบนี้ แล้วค่อยทำงาน แต่สมัยนี้ไม่ค่อยถือสาหาความ หรือเข้าไม่ถึงความดีก็ไม่รู้ ? ถึงเวลาก็โยนจีวรห่างตัว เดินเทิ่ง ๆ ไปรอบวัด..!

ทางด้านศรีลังกา ถ้านั่งอย่างอาตมภาพนี่ไม่ได้เลย เขาถือว่าหันหลังให้พระพุทธเจ้า จัดเป็นพวกเดียรถีย์ แล้วถ้าจะถ่ายรูปกับพระประธานทำอย่างไร ต้องยืนข้าง ๆ หันข้างให้ ถ้าหากว่ายืนหันหลังให้พระเมื่อไร จะมีเจ้าหน้าที่มาสะกิดทันที ว่าคุณกำลังทำผิดแล้ว..!

อาตมภาพไปประเทศพม่ามา หลายแห่งก็ทำแบบนั้น ถึงเวลาพระเถระจะให้โอวาทพระภิกษุสามเณรในวัด จะดึงม่านปิดพระพุทธรูปก่อน จะได้ไม่ต้องหันหลังให้พระ อาตมภาพขี้เกียจทำม่าน แล้วก็ไม่ได้ฟุ้งซ่านขนาดนั้น ก็เลยนึกอยากจะนั่งก็นั่ง เพราะว่าเวลานั่งเราก็ยกพระไว้เหนือหัวอยู่แล้ว