[เถรี]

ทั้ง ๔ ข้อนี้เป็นข้อที่มีพระบรมพุทธานุญาตไว้อย่างชัดเจน แต่สำหรับเรื่องอื่น ๆ นั้น ถ้าหากว่าจำเป็นที่จะไปในระหว่างพรรษา แล้วจะอาศัยสิทธิ์ในสัตตาหกรณียะ ก็คือถือว่าเรื่องจำเป็น สามารถไปได้ไม่เกิน ๗ วันนั้น ต้องดูจากข้ออ้างในการพิจารณาพระวินัย ก็คือมหาปเทส ๔ ซึ่งระบุไว้ว่า สิ่งที่ไม่สมควร ถ้าพิจารณาแล้วว่าสมควร สิ่งนั้นย่อมสมควร

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ ในปัจจุบันที่พบเห็นอยู่ ก็คือ ข้อที่ ๑ การปฏิบัติธรรมของพระนวกะ ซึ่งจะต้องไปอยู่ปฏิบัติธรรมร่วมกันยังสถานที่ซึ่งกำหนดเอาไว้ โดยเฉพาะในเขตปกครองคณะสงฆ์ภาค ๑๔ กำหนดเอาไว้ว่า พระนวกะที่บวชใหม่ในพรรษา จะต้องไปปฏิบัติธรรมร่วมกัน โดยมีครูบาอาจารย์ควบคุมดูแล อย่างน้อย ๕ วัน

ข้อที่ ๒ คือการไปศึกษาตามวิทยาลัยสงฆ์ วิทยาลัยเขต ของมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัยก็ดี หรือว่าการศึกษาในมหาวิทยาลัยอื่น ๆ ของพระภิกษุสามเณรก็ตาม ส่วนมากแล้วก็เป็นการศึกษาเพื่อให้เข้าใจแจ่มแจ้งในพระพุทธศาสนายิ่ง ๆ ขึ้นไป จะได้นำมาเผยแผ่ต่อให้แก่ญาติโยมอย่างมีหลักการ มีหลักเกณฑ์ และชัดเจนยิ่งกว่าเดิม ถึงแม้ว่าเป็นเรื่องที่ไม่เคยอนุญาตไว้ ถือว่าไม่สมควร แต่เมื่อพิจารณาแล้วเห็นว่าสมควร ก็ไปได้

ประการต่อไป คือการเจ็บไข้ได้ป่วยที่ไม่สามารถจะหักห้ามได้ ถ้าหากว่าป่วยหนักขนาดต้องไปนอนโรงพยาบาล วิธีที่ง่ายที่สุดก็คือขอให้ทางวัดส่งตัวแทนคณะสงฆ์อย่างน้อย ๔ รูป ไปให้ผู้ป่วยบอกสัตตาหะฯ ในโรงพยาบาล ขออนุญาตที่จะอยู่ค้างตามที่หมอสั่ง เพื่อที่จะได้รักษากันอย่างต่อเนื่อง แต่ว่าต้องไม่เกิน ๗ วัน ถ้าหากว่าถึง ๗ วันแล้ว ก็ต้องเคลื่อนย้ายกลับวัดมาก่อน ข้ามคืนไปแล้ว ถึงบอกสัตตาหะฯ เพื่อไปรักษาต่อได้ เหล่านี้เป็นต้น

เมื่อได้รับสัตตาหะเรียบร้อยแล้ว กระผม/อาตมภาพก็ออกเดินทางมายังวัดอุทยาน ตำบลบางขุนกอง อำเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี เพื่อที่จะฉันเพล แล้วหลังจากนั้นก็เดินทางต่อไปยังสถานที่นิมนต์ ก็คือวัดระฆังโฆสิตามราม หรือที่ชาวบ้านเรียกกันง่าย ๆ ว่า "วัดหลวงพ่อโต"