[เถรี]

ส่วนนี้กระผม/อาตมภาพเองมีโอกาสถวายการรับใช้ โดยเฉพาะหลวงปู่มหาอำพัน - ท่านเจ้าคุณพระภาวนาปัญญาวิสุทธิ์ (อำพัน อาภรโณ บุญ-หลง) วัดเทพศิรินทราวาส ท่านป่วยเป็นโรคเก๊าท์ ต้องฉันยาคุมเก๊าท์อยู่ตลอดเวลา ปรากฏว่าวันนั้นคุณหมอไม่ได้นำยามาส่งให้ เพราะว่าถวายให้เดือนละ ๑ ครั้ง เมื่อฉันจนหมด อาการเก๊าท์จึงกำเริบ หลวงปู่นอนครางโอย ๆ ขนาดกระผม/อาตมภาพเอามือแตะหน่อยเดียว ท่านเจ็บถึงขนาดสะดุ้งทั้งตัว

ด้วยความสงสัยจึงกลับไปกราบเรียนถามพระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ ว่า "พระแบบหลวงปู่ยังเจ็บปวดอยู่อีกหรือครับ ?" หลวงพ่อท่านบอกว่า "ถ้าไม่ใช่ทรงฌานคล่องตัวจนสามารถเข้าฌานหนีเวทนาได้ทุกเวลาแล้ว ยิ่งเป็นพระอริยเจ้าชั้นสูงมากเท่าไร ยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น เพราะว่าสภาพจิตของท่านละเอียดกว่า สามารถรับรู้เวทนาทุกอย่างได้มากกว่าเราหลายเท่า"

กระผม/อาตมภาพจึงได้เข้าใจว่า ทำไมหลวงปู่อัสสชิเถระถึงได้เจ็บปวดจนกระทั่งคิดว่าตนเองมรรคผลเสื่อม แล้วทำไมหลวงปู่มหาอำพันที่เราเคารพรัก และรู้ว่าท่านเป็นพระอริยเจ้าแน่นอน ทำไมถึงได้เจ็บปวดจนครางโอย ๆ แต่ทั้งสองท่านนี้มรรคผลไม่เสื่อม ป่วยหนักขนาดนั้นก็ไม่เสื่อม สำนักไหนที่ทำนายมรรคผลแล้วมีการเสื่อม ก็ปล่อยเขาบรรเลงกันต่อไป เราอย่าไปยุ่งก็แล้วกัน..!

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอังคารที่ ๘ สิงหาคม พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)