[เถรี]

ท่านเจ้าคุณประไพ ซึ่งเป็นเพื่อนกัน ปัจจุบันก็คือพระสุพรรณวชิรภรณ์ , ดร. (ประไพ ปุญฺญกาโม ป.ธ.๓) เจ้าคณะจังหวัดสุพรรณบุรี บอกว่า "จะใช้เกณฑ์บุคคลไม่ได้ เพราะว่าถ้าวัดดอนเจดีย์จัดปฏิบัติธรรม อย่างไรก็สู้วัดท่าขนุนไม่ได้อยู่แล้ว" แล้วพรรคพวกอีกท่านหนึ่งก็คือท่านเจ้าคุณชรัช - พระสิริจริยาลังการ, ดร. (ชรัช อุชุจาโร ป.ธ.๖) รองเจ้าคณะภาค ๑๘ ก็ยกมือเห็นด้วย เพราะว่าการจัดปฏิบัติธรรมที่ภาคใต้ ๓ จังหวัด ท่านบอกว่า "ถ้ามาได้ ๓ คน ๕ คนก็เก่งมากแล้ว" ถ้าอยู่ในจำนวนนี้ ไม่มีทางที่จะผ่านเกณฑ์ประเมินได้

จึงต้องตกลงกันที่ว่าเกณฑ์ประเมินสำนักปฏิบัติธรรมนั้น ให้นับจำนวนครั้ง ไม่นับจำนวนคน ก็คือต่อให้จัดครั้งหนึ่ง มี ๓ คน ๕ คน เราก็ต้องนับว่าเป็นครั้งหนึ่ง สามารถที่จะรับคะแนนไปเท่ากับวัดที่จัดแล้วมี ๓๐๐ คน ๕๐๐ คนเช่นกัน

ดังนั้น..ในเรื่องทั้งหลายเหล่านี้ เวลาประชุม ถ้าหากว่าท่านรู้จริงในเรื่องนั้น..ต้องพูด เพราะว่าเวลาประชุมไม่มีผู้ใหญ่ไม่มีเด็ก ทุกเสียง ๑ คะแนนเท่ากัน เพียงแต่ว่าหลังการประชุมเสร็จแล้ว เราต้องมีการขอขมากัน ที่ได้ใช้วาจาล่วงเกินหรือรุนแรงไปบ้างในระหว่างการประชุม

แบบเดียวกับที่กระผม/อาตมภาพเป็นตัวแทนเจ้าสำนักปฏิบัติธรรม ขึ้นไปแสดงความเห็นในการประชุมเจ้าสำนักปฏิบัติธรรมทั่วประเทศ ว่าปัจจุบันนี้สำนักปฏิบัติธรรมของเราหลงประเด็นไปไกลใหญ่โตแล้ว แม้กระทั่งเจ้าคณะปกครองทั้งหมดก็หลงประเด็นไปไกล เอาเจ้าคณะปกครองก่อน ก็คือเจ้าสำนักปฏิบัติธรรมส่วนใหญ่รักการสงบ รักการปฏิบัติธรรม แต่ท่านไปลากเขาออกมาทำงาน นั่นใช่หรือไม่ ? ถ้าจะให้ทำงานต้องไม่ใช่ตัวเจ้าสำนักปฏิบัติธรรม แต่อาจจะเป็นเลขานุการหรือบุคคลใดบุคคลหนึ่งที่ท่านมอบหมายให้ โดยที่ท่านเป็นฝ่ายกุมนโยบายอยู่ห่าง ๆ ก็พอ

ประการที่สอง เจ้าสำนักปฏิบัติธรรมทั้งหลายเอาใจญาติโยมจนเกินไป ต้องมีการสร้างอาคารปฏิบัติธรรม ติดเครื่องปรับอากาศทั้งหลัง ต้องมีห้องพักหรู ๆ ระดับโรงแรม ๔ ดาว ๕ ดาว พระพุทธเจ้าสอนให้พวกเราสันโดษ รู้จักพอเพียง ไม่ใช่ไปเต้นตามชาวบ้าน ถ้าหากว่าเราไม่เข้าใจคำว่าทุกข์ เราไม่มีทางที่จะเข้าถึงธรรมได้ แล้วเราก็ไปสร้างสุขเสียจนกระทั่งไม่รู้ว่าทุกข์เป็นอย่างไร แล้วการปฏิบัติธรรมจะมีผลได้อย่างไร ?

เมื่อฟาดเสียเต็มที่แล้วลงจากเวทีมา กระผม/อาตมภาพก็เข้าไปกราบขอขมาพระเดชพระคุณพระธรรมวชิรานุวัตร, ดร. (แย้ม กิตฺตินฺธโร) เจ้าคณะภาค ๑๔ "ขออภัยครับ อาจจะพูดแรงไปหน่อย" ท่านบอกว่า "มึงรู้จริงก็พูดไป แต่อย่าให้กระทบเจ้านายมากนัก" ซึ่งเรื่องนี้ต้องบอกว่าเป็นความใจกว้างของท่าน แต่ว่าท่านทั้งหลายต้องเข้าใจว่า ถ้าในที่ประชุมทุกคนมีสิทธิ์ออกเสียง มีสิทธิ์ตั้งคำถามในเรื่องที่สงสัย ถ้ายังไม่หายสงสัยจะหยุดไม่ได้ ต้องถามจนกว่าจะหายสงสัย ไม่อย่างนั้นเรื่องก็จะไม่จบ