[เถรี]

หลังจากได้ฉันเพลร่วมกันแล้ว พวกเราก็ได้เดินทางไปดูการบำบัดผู้ติดยาเสพติดที่วัดถ้ำกระบอก หมู่ที่ ๑๑ ตำบลขุนโขลน อำเภอพระพุทธบาท จังหวัดสระบุรี ซึ่งห่างออกไปแค่ ๓.๕ กิโลเมตรเท่านั้น ในส่วนที่เห็น ทุกอย่างนั้นไม่มีความสงสัยอะไร เนื่องเพราะว่าวัดถ้ำกระบอกนั้น มีชื่อเสียงในการบำบัดผู้ติดยาเสพติด มาตั้งแต่สมัยที่กระผม/อาตมภาพยังไม่ได้บวช จนกระทั่งทุกวันนี้ก็ยังทำหน้าที่นั้นอยู่

แต่ว่าในส่วนที่เห็นแล้วอยากจะติงก็คือว่า วัดมีพื้นที่ใหญ่มาก แต่ว่าทำการก่อสร้างสิ่งต่าง ๆ จนแน่นไปหมด ซึ่งในส่วนที่เหลืออยู่นั้น น่าจะจัดเป็นที่ว่าง อย่างเช่นว่า สนามฟุตบอล สนามบาสเกตบอล เป็นต้น เพื่อให้บรรดาผู้เข้ารับการบำบัดได้มีสถานที่ออกกำลัง จะได้ลืมจากสิ่งที่เป็นอยู่ หรือว่าให้มีสถานที่ในการเดินจงกรมให้ตนเองหมดเรี่ยวหมดแรงไปเลย จะได้ไม่ต้องมาพะวงถึงอาการอยากยาเสพติดที่เป็นอยู่

ไม่เช่นนั้นแล้วในลักษณะของสถานที่บำบัด ซึ่งเปรียบเสมือนกับคุกกลาย ๆ มีเพียงสถานที่ให้นั่ง ๆ นอน ๆ รอเวลาอาการกำเริบแล้วก็กินยา เมื่ออ้วกจนกระทั่งหมดเรี่ยวหมดแรงแล้ว ก็มีคนนำไปพักผ่อน ลักษณะแบบนั้นจะทำให้บุคคลที่เห็นไม่อยากจะเข้ามาบำบัดมากกว่า

เมื่อติติงกันไปเสร็จเรียบร้อยแล้ว กระผม/อาตมภาพก็ส่งใบประเมินให้กับทางคณะกรรมการ ที่จะต้องเก็บรวบรวมไปเพื่อรวมคะแนนแล้วประกาศผลทีหลัง ส่วนตัวเองก็เดินทางฝ่ารถติดกลับเข้าสู่ที่พัก ต้องบอกว่ามาแบบหมดสภาพ หลับคอพับคออ่อนมาบนรถ ขนาดถึงที่พักแล้ว ยังต้องตั้งสติอยู่พักใหญ่ กว่าที่จะปลุกตัวเองให้ลุกขึ้นมา และนึกได้ว่าจะต้องทำหน้าที่อะไรบ้าง

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอังคารที่ ๑๕ สิงหาคม พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)