[เถรี]

ระยะทางของวัดสุดท้ายคือวัดคลิตี้ล่างนั้น ห่างจากวัดท่าขนุน ๘๗ กิโลเมตร วัดคลิตี้ล่างไม่นับเป็นวัด เป็นแค่สำนักสงฆ์เท่านั้น ในเขตปกครองคณะสงฆ์ตำบลชะแลเขต ๒ มีอยู่ ๕ วัดกับ ๗ สำนักสงฆ์

กระผม/อาตมภาพตอนเป็นเจ้าคณะตำบล ถึงเวลามีคำสั่ง ไม่สามารถที่จะใช้วิธีโทรศัพท์ได้ เนื่องเพราะว่าพื้นที่ทั้งหมด ถ้าไม่ใช่อุทยานแห่งชาติ ก็เป็นเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าทุ่งใหญ่นเรศวร ไม่ได้รับอนุญาตให้ติดตั้งเสารับสัญญาณโทรศัพท์ มีแค่ระบบโทรศัพท์ผ่านดาวเทียม ๔๗๐ เท่านั้น ซึ่งอาศัยอะไรไม่ได้เลย โดยเฉพาะหน้าฝนแบบนี้

เนื่องเพราะว่าไฟฟ้าที่หล่อเลี้ยงระบบโทรศัพท์นั้นใช้โซล่าร์เซลล์ หน้าฝนโซล่าร์เซลล์แทบจะไม่มีโอกาสทำงาน จึงทำให้การติดต่อทุกอย่าง มีวิธีเดียวก็คือ ต้องวิ่งเข้าไปถึงพื้นที่ด้วยตนเอง

กระผม/อาตมภาพเคยเช็คไมล์รถ เริ่มออกจากวัดท่าขนุนไป ส่งหนังสือไปจนครบ ๕ วัด กับ ๗ สำนักสงฆ์ เป็นระยะทาง ๑๔๒ กิโลเมตร..! ไกลขนาดไหนลองคิดเอา จากกรุงเทพฯ วิ่งผ่านนครปฐม ราชบุรี มาถึงกาญจนบุรี แค่ ๑๒๖ กิโลเมตร แต่วิ่งส่งหนังสือในตำบลชะแลเขต ๒ ครึ่งหนึ่ง ไม่ใช่ตำบลชะแลทั้งตำบล เป็นระยะทาง ๑๔๒ กิโลเมตร..!

ดังนั้น..ในเรื่องของการปกครองคณะสงฆ์ จึงเป็นเรื่องที่ผู้บังคับบัญชาต้องเสียสละ พื้นที่แบบนั้น กิจนิมนต์ก็น้อยมาก เวลามีงานคณะสงฆ์ ก็มักจะมีการขอความช่วยเหลือจากบรรดาเจ้าอาวาส งานนี้เจ้าอาวาส ๒๐๐ บาท เจ้าคณะตำบล ๕๐๐ บาท งานนี้เจ้าอาวาส ๕๐๐ บาท เจ้าคณะตำบล ๑, ๐๐๐ บาท เหล่านี้เป็นต้น

สมัยที่กระผม/อาตมภาพเป็นเจ้าคณะตำบลอยู่ จะจ่ายแทนทุกวัด เพราะมีประสบการณ์จากวัดพุทธบริษัทข้างนอกนี่เอง ส่งพระไปเป็นเจ้าอาวาส ๓ ปี มีกิจนิมนต์ครั้งเดียว ได้มา ๑๐๐ บาท ๓ ปีมีรายได้ ๑๐๐ บาท..! แล้วจะไปช่วยคณะสงฆ์แบบไหน ? ยุคนั้นก็เลยไม่มีใครอยากจะเป็นเจ้าอาวาสวัดพุทธบริษัท เพราะว่าไฟฟ้าก็ไม่มี กิจนิมนต์ก็ไม่มี

พอกระผม/อาตมภาพไปช่วยสร้างให้ดีขึ้นมา มีไฟฟ้าเข้าได้ ถนนหนทางดีขึ้น คราวนี้แย่งกันอยากจะเป็นเจ้าอาวาสวัดพุทธบริษัท กระผม/อาตมภาพเรียนหลวงพ่อเจ้าอาวาสวัดหินแหลมที่เป็นเจ้าคณะอำเภอตอนนั้นว่า "ในเมื่อให้ผมสร้าง ก็ต้องเอาคนของผมไปเป็น" ไม่ได้ยึดติด แต่สร้างวัดทั้งที ก็อยากได้เจ้าอาวาสที่ชาวบ้านเขาไหว้ได้เต็มมือหน่อย เรื่องพวกนี้บางทีก็เป็นปัญหาที่พวกเราคิดไม่ถึง