[เถรี]

บางทีเรื่องของเทคโนโลยีก็เชื่อถือไม่ได้ ถ้าหากว่าอยู่ในสถานที่ซึ่งเป็นตรอกซอกซอยมาก ๆ ต้องอาศัย "พี่กู" นำทางให้ก็พอได้ แต่เราก็ควรที่จะมีความจำเกี่ยวกับเส้นทางเอาไว้บ้าง ไม่เช่นนั้นแล้ว ก็จะเป็นอย่างบางคนที่ขับรถลงห้วยลงคลองเพราะเชื่อตามที่ "พี่กู" บอก ซึ่งคนทั้งหลายเหล่านั้น กระผม/อาตมภาพเห็นว่าค่อนข้างจะปัญญานิ่มไปหน่อย เห็นอยู่ว่าเป็นคลองแล้วยังอุตส่าห์ขับรถลงไป ไม่รู้เหมือนกันว่าจะช่วยเหลืออย่างไรดี..!?

โดยเฉพาะทุกวันนี้ ความเชื่อในเทคโนโลยีนั้น ทำให้ความจำของคนเสื่อมทรามไปมาก ถ้าหากกล่าวถึงประเทศเพื่อนบ้านในเอเซียของเรา คือเกาหลีใต้ ซึ่งปัจจุบันนี้คนเกาหลีใต้ ถ้าเราไปถามทาง เขาจะบอกว่าไม่รู้ ให้กดดูจากกูเกิ้ลแม็พไปเลย เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าทุกคนใช้กูเกิ้ลแม็พในการเดินทาง ไม่ว่าจะเป็นการเดินเท้า การนั่งรถเมล์ การนั่งรถไฟ การใช้รถยนต์ส่วนตัว

ในเมื่อใช้ต่อเนื่องกันมาหลาย ๆ ปี ทำให้ทุกคนไม่มีความจำเกี่ยวกับเส้นทางอยู่ในหัว เวลาเราไปถามทาง เขาจึงไม่สามารถที่จะบอกได้ นอกจากให้เราถามจากกูเกิ้ลแม็พประการเดียว ถ้าอยู่ในลักษณะอย่างนี้ กูเกิ้ลแม็พรวนขึ้นมาเมื่อไร ท่านทั้งหลายก็คงได้หลงตายชักไปเท่านั้นเอง โดยเฉพาะในกรุงเทพฯ หรือว่าในสถานที่ซึ่งมีตรอกซอกซอยมาก ๆ

กระผม/อาตมภาพเองเถียงกับกูเกิ้ลแม็พมาตั้งแต่ต้นแล้ว สมัยที่เริ่มใช้ใหม่ ๆ เขาจะให้ลัดเข้าไปในดงอ้อย ซึ่งเป็นทางสำหรับรถอ้อยวิ่ง พูดง่าย ๆ ก็คือทางดินปนลูกรัง แล้วในเมื่อเรารู้ว่าทางใหญ่ ๆ ๔ เลนอยู่ตรงหน้าก็ไปถึงเหมือนกัน แล้วเรื่องอะไรจะไปเชื่อเอ็ง..! ว่าแล้วก็วิ่งตรงไปเลย แล้วก็โดนกูเกิ้ลแม็พต่อว่าเสียด้วย ว่า "ไม่เชื่อกันแล้วถามทำไม ?"

แต่บังเอิญว่ากระผม/อาตมภาพไม่ได้ปัญญาอ่อน อะไรที่ตัวเองมั่นใจก็ไปตามทางของตน จึงขอเตือนบรรดาท่านที่ใช้เทคโนโลยีมาก ๆ โปรดระมัดระวังเอาไว้ด้วย ไม่ทราบเหมือนกันว่าจะโดน "พี่กู" พาไปขายเมื่อไร ถ้าเราพลาดขึ้นมา ก็คงจะมีแต่คนหัวเราะ ไม่ได้มีสักคนที่จะ "พุทโธ" สงสารเราเลย..!

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันศุกร์ที่ ๑ กันยายน พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)