[เถรี]

เรื่องต่อไปที่อยากจะกล่าวถึงก็คือ "ดราม่า" ที่พระภิกษุสงฆ์ขึ้นรถไฟฟ้า ปรากฏว่าที่นั่งพิเศษสำหรับพระภิกษุสงฆ์ คนแก่ ผู้หญิงท้อง หรือว่าเด็ก โดนคนหนุ่มคนสาวแย่งกันนั่งจนเต็ม แล้วก็มีการเมิน ไม่สนใจว่าพระยืนอยู่ตรงนั้น เมื่อมีเรื่อง "ดราม่า" ขึ้นในสื่อโซเชียล ก็ยังมีคนเข้าไปเถียงว่า "พระก็เป็นคนเหมือนกัน ทำไมถึงยืนไม่ได้ ? ในเมื่อพระยังหนุ่มแน่นแข็งแรง..ก็ยืนไปสิ..!" ผู้ที่พูดอย่างนี้แสดงว่าสภาพจิตใจหยาบมาก และไม่รู้เลยว่ากฎเกณฑ์กติกาในสังคมเป็นอย่างไร หรือถึงแม้ว่ารู้ก็ไม่สนใจ เอาแต่ตัวเองสบายเท่านั้น

กฎเกณฑ์กติกาในสังคมก็ระบุเอาไว้ชัดเจนแล้วว่า การที่พระภิกษุ ผู้หญิงท้อง หรือว่าคนแก่ ตลอดจนกระทั่งเด็กเล็ก จะมีที่นั่งพิเศษไว้ให้ ในช่วงที่ว่างอยู่พวกคุณสามารถที่จะนั่งได้ แต่ถ้ามีบุคคลที่ระบุเอาไว้ขึ้นมา โดยกฎเกณฑ์ของสังคมก็คือ คุณจะต้องลุกให้เขาเหล่านั้นนั่ง ไม่ใช่หน้าด้าน ทำไม่รู้ไม่ชี้ นั่งเล่นโทรศัพท์ของเราต่อไป..!

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ที่ปรากฏขึ้นในสังคมไทยของเรา เป็นเรื่องที่น่าห่วงมาก สมัยที่กระผม/อาตมภาพเด็ก ๆ อยู่นั้น พระขึ้นรถเมล์ ขึ้นรถไฟฟรีทุกรูป เข้าร้านอาหารร้านไหน เขาก็ถวายฟรี แต่ว่ามาในระยะหลังก็เริ่มมีการเก็บสตางค์พระ จนกระทั่งท้ายที่สุด พระภิกษุสงฆ์ก็ต้องจ่ายสตางค์ตามปกติ ไม่มีการลดหย่อนอะไรให้อีก

แล้วขณะเดียวกัน สมัยก่อนนั้นเมื่อเวลาเราเดินสวนกับพระ ผู้ใหญ่จะสอนให้เราหลีกลงข้างทาง พนมมือไหว้ ให้ทางพระไปก่อน เมื่อท่านเดินผ่านเลยไปแล้ว เราถึงได้เดินต่อ ซึ่งปัจจุบันนี้ทางทองผาภูมิ พี่น้องมอญพม่าที่ค่อนข้างจะมีอายุ ยังคงปฏิบัติแบบนี้อยู่ เมื่อเดินสวนกับพระ ผู้ชายจะหลีกลงข้างทาง ยืนตรงให้พระผ่านไปก่อน ส่วนผู้หญิงนั้น นอกจากหลีกลงข้างทางแล้ว ยังนั่งลงกับพื้นอีกด้วย

สิ่งทั้งหลายเหล่านี้ เป็นความงดงามในวัฒนธรรมประเพณี ที่เราทำต่อเนื่องกันมา ก็คือ แสดงออกซึ่งความเคารพ ๑ ใน ๓ ของพระรัตนตรัยจากจิตจากใจของตนเอง บุคคลที่สามารถทำได้ โอกาสที่ท่านทั้งหลายจะเข้าถึงธรรมก็มีมาก แต่ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายกิเลสหนา บดบังจนดวงตาและจิตใจมืดบอด ไม่เห็นความสำคัญของพระรัตนตรัย ก็เป็นเรื่องที่น่าสงสารเป็นอย่างยิ่ง เพราะว่าท่านเองนั้น นอกจากจะทำตัวให้ห่างไกลมรรคไกลผล จนต้องเวียนว่ายตายเกิดมาทุกข์ทรมานไม่รู้จบแล้ว ยังเป็นการสร้างเวรสร้างกรรมเพิ่มให้แก่ตนเองด้วย เนื่องจากไปเห็นว่า ผู้ที่เป็นปูชนียบุคคลมีราคาเท่ากับตนเอง..!