[เถรี]

ครั้งแรกก็คือที่ยอดเขาทิตลิส ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ ซึ่งหิมะถล่มลงมาหนักมาก โดยเฉพาะตกอยู่ในช่วงฤดูร้อนจนกลายเป็นข่าวใหญ่ แล้วมีการสืบย้อนหลังไปด้วยว่ากี่ปี ๆ เคยมีหิมะตกฤดูร้อนแบบนี้ครั้งหนึ่ง เมื่อกระผม/อาตมภาพเปิดบันทึกส่วนตัว จึงเห็นว่าเป็นวันที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง ท่านขึ้นไปที่ยอดเขาทิตลิสเหมือนกัน แปลว่าเจ้าที่ของที่นั่นรักพระสายวัดท่าซุงมาก สงเคราะห์ "หลวงพ่อ" แล้วก็ยังสงเคราะห์ "หลวงลูก" ด้วย

อีกครั้งหนึ่งก็จากการที่ไปยังด่านคุนจีรับ ซึ่งเป็นเขตของปากีสถานต่อกับประเทศจีน ในคณะปรารภกันว่าอยากจะเห็นหิมะ ทั้ง ๆ ที่เป็นฤดูร้อน แต่ว่าเจ้าที่ท่านจัดให้อย่างเต็มที่เต็มทาง โดยเฉพาะทางด้านผู้ติดต่อประสานงานของฝั่งปากีสถาน ถอดใจจะเดินทางกลับแล้ว เนื่องจากฝนตกหนัก เหตุเพราะว่าเทือกเขาคาราโครัมนั้น ส่วนใหญ่แล้วอากาศกลางคืนหนาวจัด กลางวันร้อนจัด จึงทำให้บรรดาภูเขาหินต่าง ๆ เกิดการหดตัวและยืดขยาย คือกลางคืนหดตัว กลางวันยืดขยาย แล้วทำให้ผิวหน้าของหินมีการแตกออกมาเป็นแผ่น ๆ หรือว่าเป็นก้อนที่เล็ก ๆ ไม่ใหญ่มาก

เมื่อถึงเวลาสะสมรวมกันมาก ๆ โดนน้ำฝนชะเข้าก็ถล่มลงมาปิดถนน บางทีก็ทับรถยนต์หายไปทั้งคัน..! ทำให้ผู้ติดต่อประสานงานเกิดความกังวลว่าจะพาพวกเราไปตายเสียเปล่า ๆ จึงขอย้อนกลับ แต่ปรากฏว่าทันทีทันใดนั้น หิมะก็มาให้เห็นต่อหน้าต่อตา ถึงขนาดนายคาชาน ฟารุก ซึ่งเป็นไกด์ของทางฝั่งปากีสถานออกปากว่า "Snow OK, Rain not OK"

กระผม/อาตมภาพก็ยังขำ เนื่องเพราะติดนิสัยว่าเดินทางไปไหนก็ตาม จะตั้งใจตั้งแต่ก่อนเดินทางว่า "ขออุทิศส่วนกุศลที่ได้ทำมา โดยเฉพาะในส่วนของ ทาน ศีล ภาวนา แก่เจ้าที่เจ้าทางทั้งหลายที่รักษาตลอดเส้นทางที่ลูกได้เดินทางในวันหนึ่งคืนหนึ่งนี้ ขอให้ท่านทั้งหลายได้อนุโมทนา และช่วยอำนวยความสะดวก ความปลอดภัยให้ตลอดเส้นทาง" ดังนั้น..บางทีคำอธิษฐานแบบนี้ก็พากระผม/อาตมภาพเข้าป่าเข้าดง ไปยังเส้นทางที่ไม่ต้องการ เนื่องเพราะว่าถ้าผ่านไป เขาก็มีสิทธิ์ที่จะโมทนา จนกระทั่งต้องมาแก้ไขกันอุตลุดว่า "ถ้าใครทำให้ต้องหลงทางแบบนี้ ต่อไปจะไม่ให้อนุโมทนาบุญอีก..!"

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น บรรดาเจ้าที่กลัวว่าเราจะเดินทางกลับ เมื่อไปไม่ถึง เขาก็ไม่มีโอกาสได้อนุโมทนา จึงต้องรีบจัดหิมะมาให้ แล้วก็ตกกระหน่ำกันอย่างหนักมาก ซึ่งกระผม/อาตมภาพเดินลงไปข้างนอกรถแล้ว เพิ่งจะรู้ว่าหิมะ ซึ่งเวลากระทบตัวเราแล้วละลายเป็นน้ำนั้น เวลาอยู่ท่ามกลางพายุแล้ว เหมือนกับเม็ดทรายดี ๆ นี่เอง กระทบใบหน้าของเราเข้าไปแล้วก็เจ็บแสบไปหมด ถึงขนาดต้องตลบจีวรขึ้นมาพันหัวพันหูเอาไว้ ไม่เช่นนั้นแล้วหิมะก็ไม่ปรานีปราศรัยกับพวกเราเลย..!