[เถรี]

เพียงแต่ว่าในปัจจุบันนี้ ถ้าหากว่าท่านรู้จักสังเกตจะเห็นอย่างชัดเจนว่า วัดวาอารามส่วนมากตกอยู่ในลักษณะของการประจบคฤหัสถ์ ซึ่งพระพุทธเจ้าตรัสเอาไว้ชัดเจนแล้วว่า ห้ามประจบคฤหัสถ์ เพราะเป็นการประทุษร้ายตระกูล ก็คือทำลายซึ่งศากยตระกูลของพระพุทธเจ้า..!

ดังนั้น..เราจะเห็นว่าปัจจุบันนี้มีบรรดาเจ้าอาวาส เจ้าคณะตำบล เจ้าคณะอำเภอ เจ้าคณะจังหวัดหรือที่ยิ่งใหญ่ไปกว่านั้น หลายต่อหลายท่านต้องไปพินอบพิเทาต่อฆราวาส เพราะว่าเขาเหล่านั้นเป็น "ขาใหญ่" ที่ทำบุญทีละมาก ๆ กับวัด

แม้แต่กระผม/อาตมภาพเอง พรรคพวกเพื่อนฝูงก็ยังบอกว่า "อาจารย์เล็ก ช่วยแนะนำญาติโยมรวย ๆ ให้สักรายสองราย จะได้บริหารวัดได้ง่ายขึ้น" กระผม/อาตมภาพบอกว่าวัดท่าขนุนไม่มี ของเราเองญาติโยมทำบุญมา จะเป็น ๑ บาท ๒ บาท ๕ บาท ๑๐ บาท ๒๐ บาท ๕๐ บาท ๑๐๐ เอาทั้งนั้น แต่ไม่เคยบอกให้ใครเป็นเจ้าภาพโดยเฉพาะ

เนื่องเพราะว่าถ้าหากว่าเราไปทำในลักษณะนั้น ก็คือเราต้องอาบัติ ศีลขาด เพราะประจบคฤหัสถ์ แล้วบุคคลที่ศีลขาดบ่อย ๆ ก็เหมือนกับคนที่มีแผลเพิ่มขึ้นไปเรื่อย ๆ การแสดงอาบัติไม่ได้หมายถึงว่าโทษนั้นหมดลง แต่เราปฏิญาณตนเพื่อบังคับตนเองว่าเราจะไม่คิดเช่นนี้อีก เราจะไม่พูดเช่นนี้อีก เราจะไม่ทำเช่นนี้อีก พอไปแสดงอาบัติแล้วเราก็ทำใหม่ เท่ากับโกหกกระทั่งพระพุทธเจ้า..!

การที่ศีลขาดแต่ละครั้ง เหมือนปรากฏแผลขึ้นกับร่างกาย ถ้าหากว่าแผลเต็มตัว คนเห็นก็รังเกียจ แล้วจะไปเอาความเลื่อมใสจากญาติโยมมาจากไหน ? แล้วท้ายที่สุด พอไม่มีญาติโยมสนับสนุน วัดวานั้นก็อยู่ไม่ได้ แล้วก็จะมาบ่นว่าทำไมทำบุญแต่กับวัดท่าขนุน ไม่มาทำบุญที่วัดนี้บ้าง ? หรือไม่ก็วัดนั้นรวยแล้ว ทำไมแห่ไปทำบุญ ? ทำไมไม่ไปทำบุญกับวัดจน ๆ บ้าง ? แล้วทำไมไม่ลองพิจารณาดูว่า ไอ้ที่วัดตัวเองจนนั้นเป็นเพราะอะไร ?

อย่างเช่นสมัยก่อน ถึงเวลาพระก็ทักทายญาติโยม "เอ้า..โยมทำนาปีนี้เป็นอย่างไรบ้าง ?" โยมก็ตอบอย่างเสียงดังฟังชัดเลยว่า "ก็พอได้อยู่เจ้าค่ะ ถ้าหากว่าหนูไม่กัด วัดไม่กวน ก็คงจะรอดไปอีกปีหนึ่ง..!" ฟังดูแล้ว "น้ำตาจิไหล..!" พระภิกษุสามเณรของเราแทบจะไม่ได้สร้างประโยชน์อะไรเป็นชิ้นเป็นอันให้กับญาติโยมเขา เพราะฉะนั้น..ถ้าไม่จำเป็น อย่าไปรบกวนด้วยการขอเป็นอันขาด