[เถรี]

การปฏิบัติธรรมนั้นเป็นการทวนกระแสโลก คำว่า "โลก" อย่างหนึ่งหรือว่า "โลกสันนิวาส" ก็คือการที่เราปะปนอยู่กับกระแสกิเลส รัก โลภ โกรธ หลง ทำอย่างไรที่เราอยู่กับกระแสกิเลส รัก โลภ โกรธ หลง แล้วจะสามารถทำใจได้เหมือนกับน้ำที่กลิ้งบนใบบัวใบบอน ก็คือ อยู่กับโลกแต่ไม่ติดในโลก

เป็นเรื่องที่ยากมาก เพราะว่าเราต้องใช้กำลังใจในการทวนกระแส ขณะที่ทั้งหมดเขาไหลลงต่ำ แล้วเราพยายามขึ้นที่สูงอยู่คนเดียว สถานเบาเขาก็ว่าเราบ้า ซึ่งเรื่องพวกนี้กระผม/อาตมภาพโดนมาตั้งแต่เด็กแล้ว "อายุแค่นี้เองจะปฏิบัติสมาธิไปไหน มันบ้าหรือเปล่า ?" บังเอิญอาตมภาพเป็นคนที่เห็นประโยชน์ในการทำสมาธิภาวนา รู้ว่าตัวเองทำอะไรแล้วจะได้อะไร จึงไม่ได้สนใจเสียงนกเสียงกา ประมาณว่า "มึงอยากลงนรก มึงก็ไปเถอะ กูไม่ไปกับมึงหรอก..!"

แต่คราวนี้กำลังใจของพวกเราจะเด็ดขาดแบบนั้นหรือเปล่า ? เพราะส่วนใหญ่แล้วเราไปเกรงใจคนอื่น เขาลงนรกแล้วพยายามชวนเราให้ลงด้วย เราก็เกรงใจ "เอ้า..ไปก็ไป" น่ารักมาก..! ไม่รู้สึกว่าไปบ่อยเกินไปแล้วหรือ ?

ดังนั้น..ในเรื่องของการปฏิบัติธรรมเป็นกำลังใจของคนที่ต้องเข้าถึงปรมัตถบารมี ปรม (ยิ่งกว่า) + อัตถ (ประโยชน์) = ปรมัตถ์ (เพื่อประโยชน์อันยิ่งคือพระนิพพาน) ต้องถือพระนิพพานเป็นเป้าหมายสูงสุด เรื่องอื่นที่เขาชวนเราแม้ว่าจะเย้ายวนใจขนาดไหนก็ตาม เราจะต้องไม่ลืมจุดมุ่งหมายของเราว่าทำอะไร ? เพื่ออะไร ?

ดังนั้น..หลักธรรมสำคัญอย่างหนึ่งในพรหมวิหาร ๔ คือ วิมังสา เราต้องไตร่ตรองทบทวนอยู่เสมอ ๆ ทุกวันว่า เราทำอะไร ? เพื่ออะไร ? ยังตรงต่อเป้าหมายหรือไม่ ? ห่างจากจุดหมายใกล้ไกลเท่าไร ? ต้องใช้ความเพียรพยายามอีกเท่าไร ?