[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันพฤหัสบดีที่ ๒๖ ตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๖๖ งานสำคัญของทางคณะสงฆ์ คือการสอบนักธรรมชั้นตรีสนามหลวงก็เพิ่งจะเสร็จสิ้นลงไป บุคคลที่จะต้องเหนื่อยต่อก็คือทางกองงานเลขานุการของแต่ละอำเภอ ที่ต้องจัดเรียงข้อสอบให้เรียบร้อย ถูกต้อง ส่งต่อกองงานเลขานุการจังหวัด ทางกองงานเลขานุการจังหวัดดำเนินการตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว ส่งต่อกองงานเลขานุการภาค เมื่อกองงานเลขานุการภาคตรวจสอบแล้วว่าไม่มีอะไรผิดพลาด ก็จะกำหนดวันตรวจข้อสอบขึ้นมา ซึ่งกระผม/อาตมภาพก็คงต้องรับภาระอีกตามเคย

การเป็นคณะกรรมการตรวจข้อสอบสนามหลวง ไม่ทราบว่ารุ่นปัจจุบันนี้ยังมีอยู่อีกหรือเปล่า ? แต่รุ่นของกระผม/อาตมภาพ จะต้องมีตราตั้ง ที่ลงพระนามโดยสมเด็จพระสังฆราชด้วย ต้องบอกว่าเป็นเรื่องที่โก้มาก แต่ก็เป็นภาระที่หนักมาก พูดง่าย ๆ ว่าได้รับแต่งตั้งอย่างเป็นทางการ ไม่สามารถที่จะ "เบี้ยว" ได้เลย แต่ว่านั่นเป็นเรื่องของอนาคต

ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป กระผม/อาตมภาพต้องเข้ากรรมฐาน ๓ วัน หลายท่านถ้าหากว่าสังเกตรายการ "เสบียงบุญ" ที่ส่งเข้ากลุ่มไลน์ จะเห็นว่ากระผม/อาตมภาพค่อย ๆ เพิ่มเวลา จาก ๒ ชั่วโมง ๓ ชั่วโมง ๔ ชั่วโมง ๕ ชั่วโมง ๕ ชั่วโมงครึ่ง เหล่านี้เป็นต้น

เนื่องเพราะว่าส่วนใหญ่แล้ว ช่วงเข้ากรรมฐาน กระผม/อาตมภาพจะใช้เวลาเข้ากรรมฐานรอบละประมาณ ๖ ชั่วโมง จึงต้องซักซ้อมเอาไว้ก่อน ซึ่งถ้าหากว่าท่านทั้งหลายยังไม่ชำนาญถึงขนาดตั้งเวลาได้ ใครนั่งได้ถึง ๖ ชั่วโมงนี่สุดยอดมาก..! เพราะว่าถ้าเราไม่สามารถที่จะทรงอัปปนาสมาธิ จนระงับกายสังขารได้ ก็ไม่มีอะไรทรมานกว่านั้นอีกแล้ว..!

สมัยที่กระผม/อาตมภาพลองฝึกทำอยู่ใหม่ ๆ พอชั่วโมงที่ ๒ ที่ ๓ นี่เหงื่อไหลท่วมตัว ความรู้สึกเหมือนกับมีงูตัวเล็ก ๆ เลื้อยตามหลังไปเลย แล้วก้นของเราก็เหมือนกับบางลง..บางลงทุกที เหมือนกระดูกจะทะลุออกมาจากร่างกาย นั่นเป็นเพราะว่าจิตกับประสาทของเราไม่ได้แยกจากกัน เนื่องจากสมาธิต่ำเกินไป

แต่ว่ามีกรรมฐานบางสาย เขาให้พินิจพิจารณาตรงนั้น โดยกำหนดว่า "ทุกข์หนอ..ทุกข์หนอ" ถ้าหากว่าสามารถกำหนดได้ก็เป็นเรื่องดี แต่ส่วนใหญ่แล้วจะเครียดจนเกือบจะบ้าแทบทุกราย..! เนื่องเพราะว่าถ้าเราไม่สามารถทรงกำลังใจเป็นอัปปนาสมาธิได้ จิตกับประสาทยังแนบแน่นกันอยู่ ความรู้สึกทุกขั้นตอนจะสมบูรณ์แบบมาก เจ็บก็เจ็บมากเป็นพิเศษ พูดง่าย ๆ ว่ารู้สึกเหมือนกับตัวจะหลุดเป็นชิ้น ๆ..!

แต่ถ้าหากว่าทรงอัปปนาสมาธิได้จนคล่องแล้ว กำหนดใจวูบเดียวก็ผ่านไปเลย บางทีนั่งไป ๓ ชั่วโมง ๕ ชั่วโมง พอคลายกำลังใจออกมา สามารถที่จะลุกเดินได้เลย แต่ว่าคนปกติส่วนใหญ่แล้วไม่สามารถที่จะทำได้ เพราะว่ามักจะเป็นเหน็บจนขยับไม่ออก