[เถรี]

โดยที่หลายท่านก็เดินทางมาไกลกว่ากระผม/อาตมภาพอีก แต่เนื่องจากว่าเป็นหลวงปู่หลวงตา ไม่มีพัดยศประจำตำแหน่งบ้าง ไม่ได้เอาพัดยศมา แล้วหาทดแทนไม่ได้บ้าง กลายเป็นต้องรออยู่ในชุดสุดท้าย กระผม/อาตมภาพแซงหน้ารุ่นพี่รุ่นพ่อไป แล้วก็เดินทางกลับ แต่เนื่องจากว่ากว่าจะถึงที่พักก็นานหลายชั่วโมง จึงจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุนในระหว่างเดินทางนี้ก่อน

การเดินทางแต่ละครั้งนั้น กระผม/อาตมภาพจะฉวยโอกาสภาวนาให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ เพราะไม่ไว้วางใจว่าชีวิตนี้จะปลอดภัยหรือไม่ จึงเป็นเรื่องที่ญาติโยมทั้งหลาย ถ้าหากจะเลียนแบบ สามารถที่จะทำตามได้เลย โดยไม่ต้องเกรงใจ

ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายทำจนชินเมื่อไร ขึ้นรถก็จะภาวนาเองโดยอัตโนมัติ ถ้ากำลังใจดี ๆ นอกจากตัวเองปลอดภัยแล้ว ยังสามารถนำพาเพื่อนร่วมเดินทางให้ปลอดภัยได้ทุกคนอีกด้วย

ถ้าหากว่ากำลังใจไม่ได้ อย่างน้อยตัวเราปลอดภัย ไม่เป็นภาระกับใคร ก็ยังสามารถที่จะแบ่งเบากำลังของคนอื่น ไม่ต้องมาเดือดร้อนเพราะตัวเรา เนื่องเพราะว่าเรารักษาตัวเองได้ คนอื่นก็จะได้ช่วยผู้อื่นให้ได้มากขึ้นต่อไป

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายแก่พระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันเสาร์ที่ ๔ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)