[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันจันทร์ที่ ๖ พฤศจิกายน ๒๕๖๖ แม้ว่าจะเป็นวันทำงานก็ตาม แต่ว่าญาติโยมทั้งหลายในจังหวัดสงขลาหรือว่าจังหวัดใกล้เคียง ก็พากันมาทำบุญ ทั้งถวายภัตตาหารเช้า-เพล ถวายสังฆทาน และถามปัญหาข้อติดขัดในการปฏิบัติธรรมของตนเอง

ส่วนนี้ทำให้เห็นว่าบุคคลที่ห่างไกลครูบาอาจารย์ หรือว่าห่างไกลที่พึ่งทางใจของตนเองนั้น เปรียบเสมือนบุคคลที่หิวอาหาร เมื่อถึงเวลา มีอาหารมาอยู่ตรงหน้า ก็กอบโกยกินให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ แต่ว่าบุคคลที่มีอาหารอุดมสมบูรณ์อยู่ตรงหน้า บางทีกลับปล่อยปละละเลยให้เวลาผ่านไปอย่างน่าเสียดาย คล้ายกับ "หนูตกถังข้าวสาร" เห็นว่ามีอาหารอุดมสมบูรณ์ ก็ "เอ้อระเหยลอยชาย" ไม่คิดที่จะกอบโกยกินให้เต็มอิ่มของตนเสียที ถ้าประมาทแบบนี้ อาจจะโดนแมวลากไปกินเสียเมื่อไรก็ได้..!

ดังนั้น..ผู้ปฏิบัติธรรมทุกคนจึงควรที่จะระลึกอยู่เสมอว่า "เวลาล่วงไปล่วงไป เราทั้งหลายทำอะไรกันอยู่ ?" หรือระลึกถึงอยู่เสมอว่าความตายอยู่กับเราแค่ชั่วลมหายใจเข้าออก ถ้าหากว่าหายใจเข้า แล้วไม่หายใจออก เราก็ตาย หรือว่าหายใจออก แล้วไม่หายใจเข้า เราก็ตายอีกเช่นกัน ถ้าหากว่าตายแล้ว เราตกสู่อบายภูมิ ก็เรียกว่าเสียชาติเกิด..!

ดังนั้น..เราจึงควรที่จะขวนขวายความดีในทาน ศีล ภาวนา ให้มากเข้าไว้ เพื่อที่ถึงเวลาแล้ว เราจะได้มี "เสบียงบุญ" ที่พร้อมสมบูรณ์สำหรับการเดินทางไกลในโลกหน้า หรือว่าท่านทั้งหลายที่สร้างบุญบารมีมาอย่างสมบูรณ์แล้ว เมื่อได้พบหลักธรรมที่ตรงกับกำลังใจของตนเอง ก็จะได้เร่งรัดปฏิบัติให้เข้าถึงธรรมให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ถ้าสามารถหลุดพ้นจากกองทุกข์เข้าสู่พระนิพพานในชาติปัจจุบันนี้ ก็ยิ่งกว่าถูกหวยรางวัลที่ ๑ หลายสิบใบพร้อมกันเสียอีก..!

ถึงแม้ว่าท่านทั้งหลายไม่สามารถที่จะปล่อยวางจนกระทั่งเข้าสู่พระนิพพานในชาตินี้ได้ แต่ถ้าหากว่ามีหลักธรรมที่เหมาะสมกับกำลังใจ แล้วพยายามขวนขวายไปอย่างเต็มที่ ท่านทั้งหลายก็เท่ากับตัดหนทางการเวียนว่ายตายเกิดของตัวเองให้สั้นลง แม้ว่าจะไม่สั้นถึงขนาดเกิดอีก ๓ ชาติ ๗ ชาติ ก็ขอให้สั้นที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้