[เถรี]

กระผม/อาตมภาพถือว่าโชคดีที่ครูบาอาจารย์ ตลอดจนกระทั่งพระ หรือว่าพรหม เทวดา ท่านสงเคราะห์มาตามสายที่ศึกษาความรู้มา ดังนั้น..การจัดการในเรื่องแบบนี้จึงไม่ใช่ภาระที่หนักมากนัก แต่ก็เป็นเรื่องที่น่ารำคาญ คือแทนที่ทำเสร็จสรรพเรียบร้อยแล้วจะจบไปเลย กลับกลายเป็นว่าต้องเสียเวลามาปรับปรุงแก้ไข โดยเฉพาะนิสัยของกระผม/อาตมภาพนั้น ถ้าหากว่าทำอะไรหลาย ๆ คนแล้วยุ่งยาก ต้องมาแก้ไขเพื่อให้เป็นไปตามความต้องการของตนเอง กระผม/อาตมภาพก็มักจะทำเองไปเลย..!

ถ้าหากว่าเป็นการปลุกเสกวัตถุมงคลในลักษณะนี้ ครูบาอาจารย์สมัยก่อนท่านเรียกว่า "สิงห์เดี่ยว" บ้าง หรือว่า "เสือโทน" บ้าง อยู่ในลักษณะว่า "จับเนื้อกินเอง" "ไม่ขอใครกิน" เป็นต้น แต่ความจริงแล้วกระผม/อาตมภาพไม่ได้หยิ่งทะนงในลักษณะแบบนั้น หากแต่ว่าไม่อยากเสียเวลาที่จะมาแก้ไขในสิ่งที่คนอื่นเขาทำไปแล้ว ทำให้เราต้องมาเหนื่อยยากทีหลัง จึงมักที่จะบรรเลงเองเสียเป็นส่วนใหญ่..!

แต่ว่าถ้าตามสายของหลวงพ่อวัดท่าซุงแล้ว แม้ว่าจะเป็นการเสกเดี่ยวตามที่คนอื่นเขาเห็น แต่ความจริงแล้วไม่ว่าจะเป็นพระ เป็นพรหม เป็นเทวดา เป็นครูบาอาจารย์ บางทีท่านก็มากันมากมายมหาศาล บางทีองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้ายังเสด็จมาด้วยตนเอง เป็นต้น จึงกลายเป็น "สิงห์เดี่ยว" ที่ไม่จริง หากแต่ว่าเป็นศิษย์สารพัดครู จึงกลายเป็นว่ามีความสบายค่อนข้างมากกว่าสายอื่นเขา

เมื่อครูบาอาจารย์ที่ท่านจับกระแสวัตถุมงคลได้ จับสัมผัสวัตถุมงคลแล้วก็มักจะตกใจ สมัยที่กระผม/อาตมภาพทำการปลุกเสกใหม่ ๆ ยังเป็นพระพรรษาน้อยอยู่ ครูบาอาจารย์ใหญ่สายอีสานหลายรูปถึงขนาดปรารภว่า "พระหนุ่มเณรน้อยแบบนี้ ทำไมเสกของได้ขลังนัก ?" ซึ่งความจริงไม่ใช่ความสามารถของกระผม/อาตมภาพเลยแม้แต่นิดเดียว ส่วนใหญ่ก็ขึ้นไปกราบขอบารมีพระ ขอบารมีพรหม เทวดา ครูบาอาจารย์ท่านสงเคราะห์ แล้วก็ปฏิบัติตามที่ท่านสั่ง บางทีก็ได้แต่นั่งเฉย ๆ จนท่านบอกว่าเสร็จแล้วก็กราบลาลงมา เป็นต้น

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายแก่พระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพฤหัสบดีที่ ๙ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)