[เถรี]

ถ้าหากว่าญาติโยมสงสัย กระผม/อาตมภาพก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน อย่างเช่นการต้มข้าวต้ม กระผม/อาตมภาพพอตักเข้าปาก ก็สามารถบอกได้ว่าบุคคลนี้ต้มข้าวต้มแบบไหน ? ก็คือเป็นการต้มโดยน้ำเดือดแล้วค่อยเอาข้าวใส่ หรือว่าเป็นการหุงข้าวสวย แล้วเอาน้ำเดือดเทใส่ทีหลัง หรือว่าเป็นการที่ต้มข้าวต้มตั้งแต่แรก ก็คือใส่น้ำและข้าวลงไปพร้อมกันเลย เหล่านี้เป็นต้น ในเมื่อลิ้นสามารถแยกได้ถึงขนาดนั้น ก็เลยทำให้แยกแยะได้ว่าอาหารนั้นทำมาเร็วหรือช้า

เมื่ออิ่มจากมื้ออาหารแล้ว กระผม/อาตมภาพก็เดินไปที่บริเวณจุดชมวิวน้ำตกคอนพะเพ็ง ซึ่งเป็นจุดที่ถ่ายรูปได้สวยที่สุด หลังจากที่ถ่ายรูปเสร็จเรียบร้อยแล้ว เห็นมีประตูและบันไดลงไป ปกติแล้วก็มีเทปดำเหลืองกั้นเอาไว้ แต่ตอนนี้เทปโดนถลกขึ้นไปสูงเลยหัว แถมยังเปิดประตูไว้อีกต่างหาก กระผม/อาตมภาพก็ "ตีขลุม" เอาว่าน่าจะอนุญาตให้ลงไปที่บริเวณหน้าน้ำตกได้

เมื่อถาม "เจ้าลุง" และ "พระยาศรีฯ" ท่านบอกว่า "ลงได้ครับ วันนี้จะผจญภัยอย่างไรก็ไม่มีอันตรายใด ๆ ทั้งสิ้น" กระผม/อาตมภาพจึงเดินลัดเลาะไปตามแก่งหิน ซึ่งค่อนข้างจะคมและสูงชัน ถือว่าอันตรายทีเดียว ลงไปถ่ายน้ำตกถึงหน้าบริเวณน้ำตก ทำให้เห็นถึงความยิ่งใหญ่ของมหาน้ำตกพิทักษ์แผ่นดินลาวแห่งนี้ เพราะว่าทำให้ฝรั่งเศสไม่สามารถนำเรือกลไฟบุกเข้าประเทศลาวได้ตรง ๆ แต่เป็นที่น่าเสียดายว่า ทางด้านประเทศจีนสร้างเขื่อนกั้นแม่น้ำโขงไว้หลายแห่ง จึงทำให้น้ำน้อยลงไปมาก ความยิ่งใหญ่ของมหาน้ำตกคอนพะเพ็ง ก็เลยพลอยน้อยลงไปด้วย น้ำตกแห่งนี้ได้รับสมญาว่า "ไนแองการาแห่งเอเซีย" ได้อย่างสมภาคภูมิทีเดียว

เมื่อพวกเราถ่ายรูปหมู่กันเสร็จเรียบร้อย ก็กลับมาขึ้นรถ วิ่งย้อนกลับมาราว ๆ ๑๒ กิโลเมตร เพื่อที่จะมาจอดรถบริเวณลานรับฝากรถ แล้วก็เดินลงไปยังท่าเรือ โดยสารเรือลงไปยังน้ำตกหลี่ผี ซึ่งเป็นน้ำตกสำคัญอีกแห่งหนึ่ง โดยที่เรือโดยสารแต่ละลำนั้นนั่ง ๓๐ คน กระผม/อาตมภาพลงลำแรก โดยมีแม่หญิงสมฮัก หรือแม่หญิงปุ๋ยตามไปเป็นไกด์ให้

ระหว่างทางก็เห็นหลักวัดน้ำเป็นระยะไป ก็คือจะมีการทาสีอยู่ อย่างเช่นว่าสีเขียวปลอดภัย สีเหลืองต้องระมัดระวัง สีแดงเป็นสถานที่แก่งอันตราย เป็นต้น แต่ว่าโดนน้ำสาดน้ำเซาะจนกระทั่งเหลือแต่หลักหิน เหมือนอย่างกับตอหม้อสะพานเท่านั้น..!