[เถรี]

แต่ว่าต้องรอส่งงานไปเรื่อย สะสมเสบียงบุญไปเรื่อย กว่าที่คณะใหญ่จะตามมาถึงก็ ๙ โมงกว่า ทำเอากระผม/อาตมภาพนั่งอยู่เกือบ ๒ ชั่วโมง แล้วก็มีบุคคลในคณะตัดสินใจที่จะโหนซิปไลน์กันตอนนั้น เมื่อเห็นพรรคพวกโหนกันไปตามที่จองมาแล้ว ซึ่งถ้าหากว่าโหนเดี่ยว ๆ ไปอย่างเดียว เขาคิด ๑,๑๐๐ บาทต่อเที่ยว แต่ถ้าหากว่าโหนไปแล้ว ต้องการผู้ช่วยเหลือบริการ และถ่ายรูปถ่ายวิดีโอให้ เขาคิด ๑,๓๕๐ บาทต่อเที่ยว ซ้ำระยะทางก็ไกลมาก คือมีถึง ๔ ช่วงสลิง โดยเฉพาะช่วงแรกที่ข้ามเหวหน้าน้ำตกตาดฟานนั้น เป็นช่วงที่ถือว่ายาวไกลที่สุด

สิ่งที่ทุกคนโหนกลับมาแล้วพูดคุยกันชนิดที่หัวเราะแล้วหัวเราะอีก ก็คือการที่ "ลูกอ้วน" (นางสาวภัทรวรรณ จะหวะ) โหนสลิง ปรากฏว่าการโหนซิปไลน์นี้ น้ำหนักตัวยิ่งมากเท่าไรก็ไปเร็วเท่านั้น ทำเอาผู้ที่รับอาสาถ่ายรูปถ่ายวิดีโอให้กับ "ลูกอ้วน" นั้น ปกติถ้าถ่ายคนอื่น ก็ถ่ายได้ด้านหน้าและด้านข้าง แต่พอมาถ่าย "ลูกอ้วน" เข้า กลายเป็นว่าได้แค่ด้านหลังลิบ ๆ เท่านั้นเอง..!

เมื่อเสร็จสรรพเรียบร้อย พวกเราเดินออกมาตรงที่จอดรถ ซึ่งเป็นแหล่งละลายทรัพย์ขนานใหญ่ เนื่องเพราะว่ามีสินค้าพื้นเมืองสารพัดรูปแบบรองรับอยู่ ไม่ว่าจะเป็นผ้านุ่ง ผ้าห่ม เครื่องไม้แกะสลัก ของป่า หรือว่าพืชผักผลไม้ มีแม้กระทั่งเนื้อสัตว์อย่างเนื้อเก้ง ที่ภาษาลาวเรียกว่าฟาน เป็นการยืนยันว่าตาดฟาน หรือน้ำตกอีเก้งนั้น มีเก้งมากจริง ๆ

หลังจากช้อปปิ้งกันเป็นที่พออกพอใจแล้ว นางสาวสมฮัก ไซยะมูน หรือแม่หญิงปุ๋ยก็พาพวกเราวิ่งตรงไปยังเมืองปากซอง เพื่อที่จะไปรับประทานอาหาร แต่ว่าหนทางตรงนี้ ไม่ทราบเหมือนกันว่าห่างไกลความเจริญหรืออย่างไร จึงมีคลื่นอินเตอร์เน็ตบ้าง ไม่มีบ้าง

โดยเฉพาะเมื่อไปถึงอาโกรคาเฟ่ ซึ่งชื่อก็บอกแล้วว่าเป็นร้านกาแฟการเกษตร ที่นี่ทำเกษตรอินทรีย์ มีการปลูกผักสารพัดชนิด ดังนั้น..อาหารขึ้นชื่อของที่นี่ก็คือสลัดผัก ความจริง กระผม/อาตมภาพไม่ได้ชอบ "อาหารนางเอก" แบบนี้เลย แต่เจอผักกรอบอร่อยเข้า จึงกวาดไปเกินครึ่งจาน..!