[เถรี]

ถ้ารู้ว่าสู้ไม่ได้ รบไปแล้วตายเปล่า ก็ไม่มีประโยชน์อะไร หลบไปจนกำลังของเรากล้าแข็งพอ แล้วค่อยออกมารบกันใหม่ ก็ในเมื่อรู้ว่าเราไม่สามารถที่จะสู้ได้ ถ้าหากว่าหายใจต่อไป ต้องคิดฟุ้งซ่านแน่นอน ก็กลั้นหายใจไปเลย..หมดเรื่อง เพียงแต่ว่าทั้ง ๑๑ รูป กลั้นใจกันหมด ดูแล้วอยากจะหัวเราะเหมือนกัน โดยเฉพาะเจ้าคุณหลวงตาสมัยนั้น ท่านก็บ่นว่า "ไอ้ห่...Chanel no.5 ด้วย ของโปรดกูเลย..!" แล้วแบบนั้นถ้าหายใจต่อไปจะรอดไหม !?

ในเมื่อมีคู่แข่งในขณะที่เป็นฆราวาส มีพระพี่พระน้องช่วยกันหนุนเสริมการปฏิบัติในขณะที่เป็นพระ เท่านี้ยังไม่พอ ว่างเว้นจากภารกิจประจำเมื่อไร สิ่งที่กระผม/อาตมภาพทำก็คือ อยู่กับการภาวนาทุกลมหายใจเข้าออก ไม่สนใจในเรื่องของการพักผ่อนหลับนอน เดินจงกรมภาวนาไปเรื่อย หมดสภาพตรงไหนก็ "เลื้อย" ตรงนั้นแหละ นอนโดยกำหนดสติว่าเราจะตื่นเมื่อนั้นเมื่อนี้ ครั้นตื่นขึ้นมาก็เริ่มต้นปฏิบัติธรรมต่อ

คอยระวังอยู่อย่างเดียวว่า งานประจำอย่างเช่นว่า การทำความสะอาดสถานที่ การดูแลโรงครัวตามวันที่ได้รับมอบหมาย การตีกลองเพล เหล่านี้ ตลอดจนกระทั่งการอยู่เวรยามที่หน้าตึกเวลาหลวงพ่อท่านพักผ่อนอยู่ จะไม่ให้พลาด เท่ากับว่าเราฝึกตัวเองด้วย ก็คือต้องกำหนดใจให้ได้ว่า ถึงเวลานั้นแล้วเราต้องรู้สึก ระลึกได้ถึงหน้าที่นั้น เท่ากับเป็นการกำหนดใจให้ทรงสมาธิตามเวลา เมื่อถึงเวลา กำลังใจคลายออกมาก็จะได้รู้ว่า ถึงเวลาที่เราต้องไปปฏิบัติหน้าที่เฉพาะของตัวเองแล้ว พ้นจากหน้าที่เมื่อไร ก็รีบกลับเข้าสู่ที่ภาวนาต่อ

กระผม/อาตมภาพทำโดยไม่เคยคิดว่าพระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดท่าซุงท่านจะอยู่ได้ข้ามคืน เนื่องเพราะว่าอาการป่วยของท่านหนักมาก แถมภารกิจยังหนักหนาสาหัส อย่างพรุ่งนี้กระผม/อาตมภาพต้องไปประชุมอีก ของหลวงพ่อท่าน นอกจากงานทางโลกแล้ว งานทางธรรมก็ยังหนัก เพราะว่าพระท่านสั่งให้บันทึกเสียงเอาไว้ เพื่อที่คนรุ่นหลังจะได้มีแนวทางไว้ศึกษา แล้วขณะเดียวกัน แขกที่ไม่เห็นตัว ยังมีมากกว่าแขกที่เห็นตัวเสียอีก จึงแทบจะไม่มีเวลาให้พวกกระผม/อาตมภาพเลย ท่านใช้คำว่า "เมื่อบวชเข้ามาแล้วถือว่าเป็นผู้ใหญ่ หนังสือมี เทปมี ไปอ่านเอาไปฟังเอา แล้วปฏิบัติตาม ติดขัดตรงไหนค่อยมาสอบถาม"