[เถรี]

ดังนั้น..ที่กล่าวมาในเบื้องต้น ก็อยากจะสรุปลงตรงที่ว่า ครูบาอาจารย์ไม่ใช่ที่พึ่งที่ระลึกที่แท้จริงของเรา ที่พึ่งที่แท้จริงของเราคือตัวเอง "อัตตาหิ อัตตโน นาโถ ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน" เพราะว่าเรื่องของการปฏิบัติธรรมไม่สามารถที่จะทำแทนกันได้ ไม่สามารถที่จะบรรลุแล้วลอกแบบกันได้ ยกเว้นอยู่อย่างเดียวคือ สามารถปรับกำลังใจจนกระทั่งตามเขาได้ทัน

ดังนั้น..ต่อให้ไม่มีกระผม/อาตมภาพอยู่ ท่านทั้งหลายก็ต้องยืนหยัดให้ได้ด้วยตัวเอง เพราะว่าถ้ามัวแต่หวังพึ่งพิงครูบาอาจารย์แบบนั้น ทุกวันนี้กระผม/อาตมภาพก็ไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้ เพราะคิดอยู่เสมอว่า ครูบาอาจารย์อยู่ได้ไม่ข้ามคืน ระหว่างที่ท่านมีชีวิตอยู่ เราต้องกอบโกยความรู้ความสามารถให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ติดขัดตรงไหน เรายังมีครูบาอาจารย์ไว้สอบถาม ถ้าสิ้นท่านแล้ว ไม่ทราบเหมือนกันว่าจะหาครูบาอาจารย์แบบนี้ได้ที่ไหนอีก

จึงเป็นเรื่องที่ท่านทั้งหลายควรที่จะสังวร และนำไปเป็นแบบอย่าง ว่าสิ่งที่เราทำอยู่ทุกวันนี้ ที่กระผม/อาตมภาพพูดว่า "ทำเหมือนกับแก้บน" นั่นคืออะไร

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายแก่พระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันเสาร์ที่ ๒ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)