[เถรี]

โดยเฉพาะพระอุปัชฌาย์ ตามรากศัพท์ แปลว่า ผู้เพ่งดู อยู่แล้ว ก็คือดูพิธีการให้จบลงโดยสมบูรณ์ ไม่มีอะไรบกพร่อง ไม่อย่างนั้นอุปสมบทไปแล้ว ลูกหลานของเขาไม่เป็นพระก็ยุ่งกันใหญ่..! ไปร่วมฉันกับพระ ไปร่วมนอนกับพระ กลายเป็นอนุปสัมบัน ก็คือผู้ที่มีศีลน้อยกว่าอยู่ในท่ามกลางอุปสัมบัน ตัวเองก็มีโทษ พระท่านก็ต้องอาบัติอีกด้วย..!

เรื่องพวกนี้ในบางสถานที่อาจจะมี อย่างเช่นว่าสำนักเรียนที่มีพระเป็นร้อย ๆ รูป บางทีท่านอาจจะไม่ได้นึกถึงตรงจุดนี้ แล้วเจ้าภาพก็เกรงว่า ถ้าพระมามากขนาดนั้น จะไม่มีปัจจัยไทยธรรมเพียงพอที่จะถวาย ซึ่งกระผม/อาตมภาพก็ได้บอกกับเจ้าภาพท่านนั้นไปแล้วว่า จะนิมนต์ ๑๐ รูป ก็เอาไทยธรรมมาเท่านั้นแหละ ส่วนที่เหลือกระผม/อาตมภาพจะถวายพระท่านเอง..!

พวกเราในเมื่อเป็นพระเป็นเณร สิ่งสำคัญที่สุดก็คือต้องเอาพระธรรมวินัยเป็นใหญ่ ในเมื่อเราเอาพระธรรมวินัยเป็นใหญ่ สิ่งไหนที่ผิดพลาด ต้องกล้าทักท้วง กล้าพูด ไม่อย่างนั้นแล้วถ้าสังฆกรรมเสีย ก็เท่ากับทำไปแล้วเหนื่อยเปล่า เพียงแต่ว่าการพูด การทักท้วงนั้น ต้องดูตัวเองด้วยว่าเราอยู่ในระดับไหน ?

กระผม/อาตมภาพ สมัยยังบวชอยู่ที่วัดท่าซุงอยู่ อาศัยที่ว่าศึกษาตำรามามาก พอเห็นอะไรดูท่าว่าจะไม่เข้าท่า ก็ทักท้วง แต่ก็ไม่ค่อยมีใครฟัง ไปเที่ยวไล่ถามคนอื่นจนรอบประเทศไทยแล้ว ผลก็ออกมาอย่างที่กระผม/อาตมภาพบอกไป ก็เลยกลายเป็นว่า บางท่านก็ไม่ชอบขี้หน้า เพราะว่าไปทักเขา ทำให้เขาขายหน้า เนื่องจากว่าทำในสิ่งที่มีสิทธิ์ที่จะไม่ถูกต้องได้..!

แต่ว่าถ้าหากว่าท่านรักตัวเอง ไม่กล้าทักท้วง กลัวโดนลงโทษ กลัวเขาไม่ชอบขี้หน้า ถ้าลักษณะอย่างนั้น เราก็ต้องปล่อยให้พระธรรมวินัยเสื่อมทรามลงไปทุกวัน ซึ่งการที่เราบรรพชาอุปสมบทมา ส่วนสำคัญอย่างหนึ่งก็คือเพื่อสืบทอดอายุพระศาสนา ถ้าเราไม่กล้าพูด ไม่กล้าทักท้วง ก็กลายเป็นว่า เรามองพระพุทธศาสนาค่อย ๆ พังลงไป โดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลย..!