[เถรี]

อย่างที่กระผม/อาตมภาพเคยบอกกล่าวพวกท่านทั้งหลายไปแล้วว่า การไปเป็นอาจารย์สอนในมหาวิทยาลัยสงฆ์นั้น กระผม/อาตมภาพไม่ได้เห็นประโยชน์ในด้านถ่ายทอดความรู้ เพราะว่าความรู้นั้น ครูบาอาจารย์ท่านไหนก็สอนได้ แล้วถ้าหากว่าเป็นกระผม/อาตมภาพเองก็ไม่ต้องสอน อ่านตำราเองก็รู้เรื่อง

แต่ว่าในส่วนของจริยะ ก็คือแบบอย่างความประพฤติเป็นสิ่งที่จำเป็น อันดับแรกเลย ครูบาอาจารย์ต้องเป็นตัวอย่างที่ดีให้แก่ลูกศิษย์ได้ ในสมัยที่เป็นนิสิตศึกษาอยู่ กระผม/อาตมภาพก็เป็นตัวอย่างให้กับเพื่อนฝูงด้วย จากที่ไม่เอาศีลไม่เอาธรรมเลย หลายต่อหลายท่านก็กลับมา ตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติตนเป็นพระภิกษุที่ดีในพระพุทธศาสนา บางท่านก็ปรารภว่า "ผมเปลี่ยนแปลงได้เพราะดูพี่เล็กเป็นตัวอย่าง"

การไปสอนหนังสือของกระผม/อาตมภาพนั้น หวังแค่ตอนปิดคอร์ส คือจบเทอมเท่านั้น ก็คือชั่วโมงสุดท้าย ก่อนที่จะส่งท้ายก็จะบอกกล่าวแก่พระภิกษุสามเณรที่เข้าเรียนทุกท่านว่า "การเรียนของเรานั้นเป็นการเพิ่มพูนความรู้ ถ้าเราเอาไปใช้ในการเผยแผ่พระพุทธศาสนาได้ ก็จะเป็นสิ่งที่ดีมาก แต่ถ้าเราเอาความรู้นั้นไปพลิกแพลง เพื่อที่จะหาประโยชน์บ้าง เพื่อที่จะทำความชั่วไม่ให้คนอื่นเขารู้บ้าง ถ้าลักษณะแบบนั้น ก็กลายเป็น "เหี้ยติดปีก..!" ก็คือทำความชั่วได้เนียนขึ้น ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายไม่สามารถที่จะทำให้พระพุทธศาสนาเจริญขึ้นมาได้ กระผม/อาตมภาพขอแค่ว่า อย่าทำให้พุทธศาสนานี้พังลงไปด้วยมือของพวกคุณเลย..!

ดังนั้น..สิ่งทั้งหลายที่ได้พูดไปก็คือว่า ในเรื่องของการเรียนการสอน สอนตามตำรา สอนตามหลักวิชาการ ไม่ว่าท่านจะเก่งขนาดไหนก็ตาม ส่วนที่ควรจะสอนอย่างที่สุด คือทำอย่างไรให้พระภิกษุสามเณรของเรามีจิตสำนึกในการรักพระพุทธศาสนา มีจิตสำนึกในการที่จะช่วยเหลือ ป้องกัน ค้ำจุน พระพุทธศาสนาของเราให้อยู่ยั้งยืนยง ไม่ทำให้พังลงไปด้วยตัวของเราเอง

เหตุการณ์ในวันนี้ บางทีบางท่านก็ได้รับการบอกเล่าไปแล้ว บางท่านก็ยังไม่ได้ฟัง ก็ขอให้รู้ไว้ว่า พระเณรของเราต้องเอาพระธรรมวินัยเป็นใหญ่ ไม่ใช่เอาใจชาวบ้าน หรือเอาตามกฎหมายทางโลก

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายแก่พระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพุธที่ ๖ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)