[เถรี]

พอตัดสินใจได้เรียบร้อย วันท่านกลับก็ไปรับท่าน พอเจอหน้าก็กราบเรียนว่า "ตกลงผมจะบวชครับ หลวงพ่อจะให้ผมไปวัดวันไหนครับ ?" ท่านบอกว่า "ถ้าไปวันนี้ได้ก็ไปเลยสิ..!" อาตมาก็โดดขึ้นรถไปกับท่านตอนนั้นแหละ..! นอกจากสตางค์ติดตัว ๒๐๐ - ๓๐๐ บาทแล้ว ไม่มีอะไรติดตัวเลย ไปหาเอาข้างหน้า ถ้าเป็นพวกเราตัดสินใจแบบนี้ได้ไหม ?

โยมแม่นั้น อาตมาอายุยังไม่ทันจะครบบวชก็รบเช้ารบเย็น "เมื่อไรจะบวชให้แม่สักที ?" ปรากฏว่าท่านไปโดนรถชน ดูแลอยู่ ๓ ปีกว่าจะหายเป็นปกติ พอปรารภบอกว่า "หลวงพ่อท่านจะขอให้บวช" แม่ที่รบเช้าเร้าเย็นว่าเมื่อไรจะบวชให้ ถามกลับมาว่า "ถ้าเอ็งไปบวชแล้วข้าจะอยู่กับใคร ?" อ้าว..เก่งมาก..! ก็เลยบอกว่า "แม่มีลูกตั้ง ๑๒ คน ถ้าผมไม่อยู่สักคนแล้วแม่อยู่ไม่ได้ แม่ก็ตาย ๆ ไปเถอะ..! ผมไปล่ะ" นี่ไม่ใช่เรื่องอกตัญญูนะ นั่นคือการตัดสินใจ

ถ้าเราขาดความเด็ดขาดในการตัดสินใจ เคยสงสัยไหมว่าสมัยนี้ทำไมปฏิบัติแล้วได้มรรคผลยากแท้..? ก็เพราะว่าขาดการตัดสินใจ สมัยพุทธกาลพอพระพุทธเจ้าท่านเทศน์ พระท่านกฟังแล้วตัดสินใจตามไปเลย "ตรงนี้เราทำได้ เราจะทำเดี๋ยวนี้" เขาได้มรรคได้ผลกันเพราะอย่างนั้น ก็คือตัดสินใจว่าเอา ตัดสินใจว่าทำ

สำหรับพวกเราคำนี้ไม่เคยอยู่ในหัว พอจะให้ตัดใจจากอะไรสักอย่าง "โอ๊ย..ใจจะขาด..!" ให้ขาดลงไปจริง ๆ สักทีสิน่า..! พ่อแม่เลี้ยงมาตั้งหลายสิบปี เจ็บไข้ได้ป่วยเป็นอะไรไปน้ำตาสักหยดก็ไม่มี ห่างแฟนแค่ไม่กี่วัน ร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่า..! เคยกินเต่าไหม ? ก่อนที่จะกินได้ต้องโยนเข้ากองไฟเผาเสียก่อน เพื่อให้เนื้อเต่าล่อนออกจากกระดอง เต่าก็ร้องไห้น้ำตาไหลน้ำตาร่วง เขาก็เลยว่าร้องไห้เหมือนเผาเต่า..!

บอกให้พวกเราสำนึก จดจำ และก็ได้รู้ไว้ว่า ทุกวันนี้ที่ยากเพราะอะไร ? แม้กระทั่งมาปฏิบัติธรรมให้ตรงเวลายังยากเลย แล้วอย่างอื่นจะง่ายนั้นไม่มีหรอก นี่เป็นเรื่องที่ง่ายที่สุดแล้ว

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
ปกิณกธรรมช่วงบวชเนกขัมมะปฏิบัติธรรม วันพ่อแห่งชาติ
ก่อนปฏิบัติธรรมช่วงเช้า วันอาทิตย์ที่ ๓ ธันวาคม ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย ทะเล)