[เถรี]

เมื่อชมถ้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็เดินย้อนกลับไปทางด้านหลังที่ขายตั๋ว เพราะว่ารถยนต์ไปจอดรออยู่ที่นั่น เมื่อขึ้นรถแล้ว จึงวิ่งอ้อมวัดไปร้านอาหารกลางวัน ไปถึงเวลาประมาณเที่ยงของประเทศศรีลังกา ร้านนี้ชื่อว่า Tropical Village หรือว่าหมู่บ้านในเขตร้อน

พอเข้าไปถึง ข้าวปลาอาหารทุกอย่างเตรียมไว้พร้อมแล้ว ยกเว้นน้ำผลไม้สดปั่น ถ้าใครอยากได้ ต้องจ่ายเพิ่มถ้วยละ ๘๐๐ รูปี แล้วท่านอาจารย์พระมหาสมคิดยังนำเอาปลาช่อนแดดเดียว ปลาสลิดแดดเดียว ที่ทอดมาแล้วอย่างดีไปให้พ่อครัวเขาอุ่น ตามมาด้วยหมูหวาน น้ำพริกนรก น้ำพริกตาแดง น้ำพริกกุ้งเสียบอีกมากมาย

พวกเราฉันเพลกันจนอิ่มแล้ว กระผม/อาตมภาพก็ออกมานั่งส่งงานให้กับญาติโยมทางกรุงเทพฯ โดยมีนักท่องเที่ยวจีนกลุ่มใหญ่เดินสวนเข้าไปยังห้องอาหาร ส่งงานยังไม่ทันจะเสร็จเรียบร้อย พวกเราก็ออกมาขึ้นรถ ซึ่งรถบัสนั้นมาจอดเทียบจนติดประตูทางเข้า พวกเราไม่มีโอกาสแม้แต่จะเอาเท้าแตะพื้น ก้าวลงจากประตูของร้าน Tropical Village ก็ขึ้นสู่รถของเราเลย..!

หลังจากนั้นก็ออกรถวิ่งไปยังเมืองแคนดี้ ซึ่งการมาพักอยู่แถวใกล้ ๆ เมืองดัมบุลละนี้ก็เป็นความดีอย่างหนึ่ง คือเท่ากับเราวิ่งจากอนุราธปุระมาแล้วครึ่งทาง ทำให้การไปยังเมืองแคนดี้ไม่ไกลนัก แต่พวกเราก็มาแวะที่สวนสมุนไพร Ranweli ซึ่งคราวที่แล้วนั้น ควักกระเป๋าของ "หม่าม้า" (นางสาวไพรินทร์ สุวิชชาญพันธุ์) ซึ่งมากับกระผม/อาตมภาพไปหลายเงิน แต่ว่าครั้งนี้ พวกเรามีเป้าหมายใหญ่ก็คือแวะมาเข้าห้องน้ำเท่านั้น ขนาดนั้นเมื่อเดินเข้าไปปุ๊บ เจ้าหน้าที่ก็พูดภาษาไทยทันทีว่า "ยาหม่องครับ ยาหม่อง..!"

โดยเฉพาะในจุดจำหน่ายยาสมุนไพรต่าง ๆ ที่เป็นผลิตภัณฑ์ของสวนสมุนไพรแห่งนี้ กระผม/อาตมภาพเองไม่ได้เห็นประโยชน์อะไรในเรื่องของข้าวของประเภทนี้ แล้วเรื่องของสมุนไพรก็ศึกษาเอาไว้จนเต็มหัวแล้ว จึงขี้เกียจที่จะไปฟังซ้ำของเก่า แม้ว่าฟังซ้ำแล้วจะช่วยให้จำแม่นขึ้นก็ตาม จึงมาส่งงานอยู่บนรถ