[เถรี]

ประกอบกับตอนนั้นมีการกำหนดไว้ว่า ถ้าสร้างถาวรวัตถุเป็นจำนวนเงินเท่าไร สามารถขอสมณศักดิ์ชั้นไหนได้ ซึ่งถ้าหากว่ากระผม/อาตมภาพขอเสียตั้งแต่ตอนนั้น ป่านนี้ก็ไปไกลลิบแล้ว เนื่องเพราะว่าทำการก่อสร้างไป ๖ - ๗ วัด..! แต่คราวนี้ด้วยความที่เป็นคนถ้าขออะไรให้ตัวเอง จะไม่ทำ แต่ถ้าผู้ใหญ่ให้มา ก็ไม่ปฏิเสธเช่นกัน เพราะได้รับคำเตือนมาว่า ผู้ใหญ่เห็นสมควร ให้อะไรต้องรับไว้ก่อน เพราะว่าถ้าเราปฏิเสธความเมตตาของท่านไป ต่อไปอาจจะทำอะไรยากขึ้น..!

เมื่อมาถึงยุคปัจจุบัน เรื่องของสมณศักดิ์ ยังมีกำหนดกฎเกณฑ์อะไรบางอย่าง ที่ทางมหาเถรสมาคม โดยดำริของสมเด็จพระสังฆราช (อมฺพรมหาเถร) ออกมา อย่างเช่นว่า การขอสมณศักดิ์ต้องไปตามลำดับชั้น ถ้าเป็นเจ้าอาวาสชั้นตรี แล้วขอเลื่อนก็ให้เป็นเจ้าอาวาสชั้นโท จากนั้นถึงเลื่อนเป็นเจ้าอาวาสชั้นเอก เป็นต้น หรือไม่ก็ถ้าเจ้าคณะตำบลยังไม่ได้รับสมณศักดิ์ เจ้าอาวาสห้ามขอสมณศักดิ์ก่อน เพราะว่าจะกลายเป็นนั่งเหนือผู้บังคับบัญชาของตนเองไป

ตลอดจนกระทั่งเจ้าคณะปกครอง ตั้งแต่เจ้าคณะตำบล เจ้าคณะอำเภอขึ้นไป ถ้าเกษียณอายุแล้ว ไม่ได้รับการแต่งตั้งเป็นที่ปรึกษา ให้ลดลงไปใช้สมณศักดิ์เจ้าอาวาส ซึ่งเรื่องแบบนี้ สำหรับบางคนก็จะรู้สึกเหมือนอย่างกับไม่ยุติธรรม เพราะสมมติว่าเป็นเจ้าคณะอำเภอชั้นพิเศษ ถึงเวลาต้องลดลงไปเป็นเจ้าอาวาสชั้นเอก ถ้าหากว่านับตามลำดับการนั่ง จะห่างกันประมาณ ๒๐ อาสนะ..! แต่ว่าก็เป็นเรื่องที่ดี เพราะว่าพอรู้ว่าเราอยู่ในตำแหน่งอะไร ก็จะได้รู้เลยว่าเราต้องถือพัดยศระดับไหน ?

นี่เป็นการจัดการของทางคณะสงฆ์ ส่วนเมื่อคณะสงฆ์พิจารณาแล้ว พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวจะทรงลงพระปรมาภิไธย หรือว่าจะพินิจพิจารณาตัดผู้หนึ่งผู้ใดออก หรือว่าทรงพระราชทานตั้ง พระราชทานเลื่อนให้มากกว่าที่ขอไป ก็เป็นไปโดยพระราชอัธยาศัย

แต่พวกเราต้องเข้าใจวัตถุประสงค์ก่อน อย่างเช่นคำว่า พระราชาคณะ ก็คือเป็นคณะทำงานของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ก็แปลว่าพระองค์ทรงมอบหมายให้เราทำงาน โดยมีสมณศักดิ์เป็นเกราะ หรือว่าเป็นเครื่องอำนวยความสะดวกให้การทำงานนั้นง่ายขึ้น ไม่ใช่เอามา "เกทับ" กัน..!

เนื่องเพราะว่าคณะสงฆ์ของเรานั้น ต้องว่ากันตามหลักธรรมวินัย ก็คือเคารพกันตามอาวุโสพรรษา ใครมีสมณศักดิ์สูงส่ง เราก็อนุโมทนาด้วย ท่านที่มีสมณศักดิ์สูง แต่ว่าพรรษาต่ำกว่า เมื่อเจอหน้าผู้ที่พรรษามากกว่า ก็เคารพนบไหว้ตามปกติ ถ้าอยู่ในลักษณะนี้ ถึงจะสมกับคำว่าสมณะ คือผู้มีบาปอันลอยแล้ว ในการที่เราทำสิ่งต่าง ๆ