[เถรี]

อีกอย่างหนึ่งก็คือลำดับขั้นตอนของงานต่าง ๆ นั้น ต้องบอกว่าสับสนวุ่นวายมาก เมื่อมีการนำครูบาท่านออกจากนิโรธกรรมแล้ว ครั้นแห่มาถึงบริเวณสถานที่ตั้งเครื่องบวงสรวงอยู่ ซึ่งพร้อมแล้วทุกประการ ถ้าเราให้ความสำคัญกับพระ ก็ต้องลงไปบวงสรวงบอกกล่าว ถวายสักการะให้เรียบร้อยเสียก่อน แต่นี่กลับแห่ครูบาไปเพื่อให้เป็นเนื้อนาบุญแก่ญาติโยมที่รออยู่ก่อน..!

เรื่องของการทำบุญนั้น แม้ว่าจะเป็นเรื่องสำคัญ แต่ถ้าให้กระผม/อาตมภาพลำดับเรื่องเองแล้ว ย่อมเอาเรื่องของพระสำคัญกว่า ดังนั้น..การถวายสักการะ การกราบขออนุญาตพระ ในการทำงานต่าง ๆ จึงเป็นเรื่องที่ควรจะทำก่อน แต่ว่านี่กลับไปให้ญาติโยมทั้งหลายได้เข้าทำบุญกันก่อน

โดยเฉพาะบรรดา "ขาใหญ่" ที่อุปถัมภ์วัด ต้องค่อย ๆ ประเคน ค่อย ๆ ถวายทีละคน จึงทำให้ระยะเวลาล่วงเลยไปนานเป็นชั่วโมง ๆ จากที่กระผม/อาตมภาพคาดว่าจะได้ทำการบวงสรวงบูชาพระรัตนตรัยไม่เกิน ๘ โมงเช้า ก็ลากยาวไปจนเกือบจะ ๙ โมง..! เหล่านี้เป็นต้น ซึ่งการลำดับเรื่องแบบนี้ถือว่าเป็นการเอาใจญาติโยมก็จริง แต่ว่ากลับไปลดความสำคัญของพระลง กระผม/อาตมภาพเองไม่เห็นด้วยแม้แต่น้อย..!

แต่ว่าเรื่องพวกนี้ ถึงตักเตือนไปก็อาจจะไม่มีการแก้ไข เพราะว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เป็นแบบนี้ กระผม/อาตมภาพจึงต้องนั่งรอ เมื่อทำการบวงสรวงเสร็จเรียบร้อยแล้ว จึงไปนั่งอธิษฐานจิตอยู่ด้านใน ซึ่งเรื่องนี้ถ้าทำตั้งแต่แรก ก็คือบวงสรวงเสร็จแล้ว กระผม/อาตมภาพและคณะครูบาอาจารย์ไปอธิษฐานจิตปลุกเสกวัตถุมงคล ครูบาท่านก็ไปนั่งรับศรัทธาญาติโยม งานทั้งสองก็จะเสร็จสิ้นลงในระยะเวลาใกล้เคียงกัน สามารถที่จะต่อด้วยงานสืบชะตาต่ออายุไปเลย แต่นี่กลับทำให้งานนั้นช้าลงไปอีก เกือบจะ ๑๐ โมงถึงได้เริ่มงานกันอีกครั้งหนึ่ง

แต่ว่ากระผม/อาตมภาพมีเวลาให้แค่ ๑๐ โมงเท่านั้น เมื่อนำครูบาเหนือชัยขึ้นสู่อาสนะ ซึ่งเป็นซุ้มสืบชะตาเรียบร้อยแล้ว ก็ได้นำท่านอาจารย์หนึ่ง(พระครูนาคดิตถ์วรรักษ์) เจ้าอาวาสวัดท่าโขลง จังหวัดลพบุรี ซึ่งท่านเจ็บไข้ได้ป่วย คล้ายคลึงกับครูบาเหนือชัย ขึ้นสู่ซุ้มสืบชะตาอีกด้านหนึ่ง