[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันเสาร์ที่ ๑๐กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๖๗ สุขภาพของกระผม/อาตมภาพค่อนข้างที่จะชำรุด เนื่องเพราะว่าพักผ่อนไม่พอ มาลาเรียลงกระเพาะ ทำให้ต้องวิ่งถ่ายทั้งคืน ๕ - ๖ รอบ แล้วในระหว่างที่เดินทางขึ้นไปยังจังหวัดลำพูน ก็ยังต้องแวะห้องน้ำเป็นระยะ ตรงจุดนี้ทำให้นึกถึงพระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง ซึ่งท่านก็มาลาเรียลงกระเพาะเช่นกัน แต่จะอาเจียนทุกวันตอน ๔ โมงเย็น

ในตอนแรกนั้นมาลาเรียลงกระเพาะก็ทำให้กระผม/อาตมภาพจะอาเจียนเช่นกัน แต่ด้วยความที่ตอนนั้นยังเป็นคนหนุ่ม ร่างกายแข็งแรงมาก จึงได้กลั้นเอาไว้ ไม่ยอมอาเจียน เพราะทราบดีว่าถ้าอาเจียนมาก ๆ แล้วร่างกายจะหมดกำลัง แล้วทำอะไรไม่ได้เลย

แต่ว่าโรคภัยไข้เจ็บ ในเมื่อเข้ามาแล้ว เขาก็ต้องหาทางไปจนได้ เมื่อขึ้นข้างบนไม่ได้ ก็เปลี่ยนเป็นลงข้างล่าง จึงกลายเป็นว่า กระผม/อาตมภาพนั้น ถ้ามาลาเรียลงกระเพาะ ก็จะถ่ายหนักมาก ซึ่งบางทีก็ไม่มีอะไรให้ถ่ายเลย นอกจากลมเท่านั้น แต่ก็จะปวดท้อง บิดไปบิดมาอยู่เช่นนั้น

ทั้งยังเป็นมาลาเรียเชื้อรวมด้วย ก็คือจะขึ้นสมองก่อน เมื่อความดันขึ้นจนถึงที่สุดแล้ว ก็จะเปลี่ยนไปลงกระเพาะ ซึ่งความจริงไม่ได้เปลี่ยนหรอก หากแต่ว่าเชื้อขึ้นสมอง ทำหน้าที่เต็มที่แล้วก็หลบไป ปล่อยให้เชื้อลงกระเพาะได้ทำหน้าที่แทนบ้าง

เมื่อเดินทางไปจนถึงวัดพระพุทธบาทถ้ำป่าไผ่ ก็ปรากฏว่าขณะที่ลากสังขารจะเข้าที่พักนั้น ก็มีท่านเต็ง (พระอนัน ปภสฺสโร) พระวัดท่าขนุน ซึ่งออกไปตระเวนโลกกว้าง ขอเข้ามาทำวัตร แต่กระผม/อาตมภาพปฏิเสธไป ซึ่งเรื่องพวกนี้ถ้าหากว่าหลายท่านคิดไม่ถึง ก็มักจะไม่นึกว่าเป็นการรบกวนครูบาอาจารย์อย่างแรง กระผม/อาตมภาพออกเดินทางตั้งแต่ตี ๓ กว่าที่จะไปถึงวัดพระพุทธบาทถ้ำป่าไผ่ ก็เลยครึ่งวันไปแล้ว แต่ท่านทั้งหลายไม่ได้คิดว่า ครูบาอาจารย์ทั้งแก่ทั้งป่วย จะเอาแต่ธุระของตนเท่านั้น..!

หลายท่านที่มาถึงก็รีบบอกเจตนารมณ์ของตน อย่างเช่นว่าในช่วงที่กระผม/อาตมภาพรับสังฆทานอยู่ที่บ้านวิริยบารมีก็ดี ที่บ้านเติมบุญก็ตาม เป็นระยะเวลาหลายวันที่ต้องกรำกับญาติโยมตั้งแต่เช้ายันค่ำ เมื่อกลับไปถึงวัดก็หมดสภาพแล้ว

แต่ว่าก็มีพระเณรหลายรูปรีบเข้ามา บอกกล่าวธุระของตน อย่างเช่นว่าขอเบิกเงินรายการโน้น รายการนี้ กระผม/อาตมภาพต้องดุไปหลายครั้งว่า ถ้าไม่ถึงขนาดคอขาดบาดตาย รอให้กระผม/อาตมภาพได้พักก่อนจะดีกว่าไหม ?