[เถรี]

พวกเราตระเวนถ่ายรูปกันจนครบแล้ว ก็นั่งรถลงไปยังหมู่บ้านม้งกั๊ตกั๊ต ซึ่งเป็นหมู่บ้านของชาวม้งดำ แต่ว่ารถมินิบัสนำพวกเรามาที่ร้านกาแฟ Z Mong ซึ่งตัว Z นี้ออกเสียงตามภาษาไทย ถ้าหากว่าออกเสียงตามภาษาสากล ก็ต้องออกเสียง จ.จานบวกกับ ย.ยักษ์อย่างละครึ่ง ทำให้ฟังชื่อร้านแล้วเป็นเสียงที่ประหลาดมาก

ร้านนี้ต้องบอกว่าท้าทายสุด ๆ เนื่องเพราะว่าเมนูกาแฟที่เขียนไว้ทุกอย่างคือภาษาไทย แถมบอกด้วยว่า "ไม่อร่อยไม่คิดตังค์" นอกจากนี้ยังประกอบกิจการในการให้เช่าชุดม้ง เพื่อแต่งตัวไปเดินในหมู่บ้าน ราคาก็ไม่ได้แพงมากมายอะไรนัก แบบชุดที่มีเครื่องเงินประดับมาก ๆ ก็ ๑๐๐,๐๐๐ ด่อง ถ้าหากว่าแบบปกติธรรมดาก็ ๕๐,๐๐๐ ด่องเท่านั้น

เงิน ๑๐๐,๐๐๐ ด่อง คิดเป็นเงินของเราเองก็ไม่ถึง ๑๐๐ บาทดี เนื่องเพราะว่า ๑ บาทก็ได้ ๖๕๐ ด่องแล้ว ๑๐ บาท ได้ ๖,๕๐๐ ด่อง ๑๐๐ บาท ๖๕,๐๐๐ ด่อง ถ้าหากว่า ๕๐,๐๐๐ ด่องก็ไม่ถึง ๑๐๐ บาท ๑๐๐,๐๐๐ ด่อง ก็ไม่ถึง ๒๐๐ บาท เป็นต้น

เมื่อพวกเรามากันครบถ้วนแล้ว ทางอาหลันซึ่งนำพวกเราเดินไปยังหมู่บ้านม้งกั๊ตกั๊ต ห่างออกไปประมาณ ๒๐๐ เมตรเท่านั้น พวกเราซื้อตั๋วมาเป็นกรุ๊ป ซึ่งปัจจุบันนี้ก็ง่ายมาก เพราะว่าสแกนจ่ายแล้วก็สแกนผ่านได้เลย

พวกเราเดินลงไปดูสินค้าไปเรื่อย ๆ แต่เนื่องจากว่าผู้คนแห่กันมามากมาย เพราะว่าเป็นวันเสาร์วันอาทิตย์ กระผม/อาตมภาพจึงต้องคอยหลบคอยหลีกสุภาพสตรีเดินลงไปเรื่อย สินค้าต่าง ๆ ส่วนใหญ่ก็เป็นชุดม้งและเครื่องกันหนาว อย่างอื่น ๆ ก็เห็นมีบ้องยาสูบบ้าง เครื่องประดับฝีมือม้งบ้าง หรือว่าบรรดากระเป๋า ผ้าทอ ฝีมือม้งบ้าง ฝีมือเครื่องจักรบ้าง แต่ว่าเป็นลายม้งนิยม

ระหว่างทางก็มีการสร้างจุดเช็คอินให้ถ่ายรูปเป็นระยะไป บรรดาเจ้าของร้านก็จะมารอเก็บสตางค์ ก็คือบอกชัดเจนเลยว่า "ถ่ายรูป ๑๕ บาทค่ะ" อยากจะบอกว่าคนในหมู่บ้านม้งกั๊ตกั๊ต พูดภาษาไทยชัดเจนเกือบทุกคน..! เพราะฉะนั้น..อย่าได้ไปนินทาใครทีเดียว อาหลันบอกว่า "ยิ่งด่าภาษาไทยยิ่งชัดเป็นอันมาก" แล้วก็ปล่อยให้พวกเราเดินกันฟรีสไตล์ โดยกำหนดเวลาพบกันตอน ๑๑ โมงครึ่ง ที่ร้านกาแฟ Z Mong ตามเดิม

เมื่อพวกเราเดินลงไปเรื่อย ปรากฏว่าหมู่บ้านม้งนี้สร้างขึ้นตามไหล่เขา ซึ่งลาดลงไปเรื่อย ๆ จึงทำให้ทุกคนที่เป็นเจ้าของบ้าน นำเอาสินค้าต่าง ๆ มาวางขาย ประเภทเนื้อหมูแห้ง เนื้อวัวแห้งก็มี แต่ว่ามัคคุเทศก์ของเราบอกว่า "อมไว้ ๓ วันยังไม่ละลายเลย..!" เพราะว่าหนาวจนแข็งไปหมด

บางที่ก็มี "ไก่หมุน" มาขายด้วย และเป็นไก่บ้าน ตลอดจนกระทั่งไก่ดำ พวกพืชผักต่าง ๆ ก็มีแทรกอยู่เป็นระยะ ผลไม้อย่างพวกพลับแห้ง พุทราแห้งก็พอมี แต่ว่าพวกเด็ก ๆ ซึ่งวางขายของอยู่นั้น ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก จนกว่าลูกค้าจะเข้าไปทักถาม ถึงได้บอกราคา ถ้าเป็นบ้านเราก็คงตะโกนแย่งลูกค้ากันอุตลุดไปแล้ว..!