[เถรี]

แต่กระผม/อาตมภาพไปติดใจม้งน้อยตัวนิดเดียว น่าจะอายุประมาณ ๒ - ๓ ขวบเท่านั้น ใส่ชุดม้งออกมาเต้นระบำอย่างขยันขันแข็ง แล้วมีตะกร้ารับบริจาคอยู่ด้วย กระผม/อาตมภาพจึงหยอดตะกร้าไปคนละ ๑๐๐,๐๐๐ ด่อง เท่านั้นเอง เด็กม้งรอบข้างก็ฮือกันเข้ามา เสนอขายสินค้าบ้าง ลงแรงเต้นบ้าง เผื่อที่จะได้สตางค์ จนกระผม/อาตมภาพต้องเดินหนีออกมา ให้พวกเราได้ถ่ายรูปหมู่รวมกัน

แต่ด้วยความที่ไม่รู้ว่าจุดที่ถ่ายอยู่นั้นเป็นด้านหลังของลานคนเมือง เมื่อไปถ่ายรูปที่โบสถ์คริสต์ร้อยปีแล้วหันกลับมาก็ยังขำตัวเองว่า จัดแถวให้พวกเราถ่ายรูปกันอย่างเป็นล่ำเป็นสัน แต่ดันเป็นด้านหลัง..! จึงต้องมาถ่ายชดเชยทางด้านหน้ากันอีกครั้งหนึ่ง

หลังจากนั้นมัคคุเทศก์ของเติมเต็มทราเวล ก็พาพวกเราเดินเข้าไปในอาคารซันพลาซ่านั่นเอง เมื่อเข้าไปถึงได้รู้ว่าภายในนี้เป็นสถานีรถราง ที่จะพาพวกเราไปยังร้านอาหาร ก่อนที่จะขึ้นยอดเขาฟานซีปัน ซึ่งทางด้านมัคคุเทศก์ท้องถิ่นก็ได้ซื้อตั๋วหมู่เอาไว้เรียบร้อยแล้ว เพียงแต่ว่าต้องเช็คกันทีละคน โดยบอกว่า "ขาดไม่กลัว กลัวเกิน" เนื่องเพราะว่ามีตัวอย่างมาแล้ว ได้ยินพูดไทยแล้วถือธง ก็เดินตามกันมาเลย ทั้ง ๆ ที่เป็นคนละกรุ๊ปทัวร์กัน..!

พวกเราวิ่งไปไม่นานก็ลงจากรถราง แล้วต้องเดินอีกเล็กน้อย ก่อนที่จะเข้าไปในห้องอาหาร ปรากฏว่าเขาจัดห้องพิเศษไว้ให้คณะของพวกเรา คำว่าพิเศษนี้อยากจะบอกว่าหนาวเป็นพิเศษ..! เนื่องเพราะว่าไม่ได้อยู่รวมกับคนอื่นภายในห้องรวม ที่เขาอยู่กันหลายร้อยคนจึงค่อนข้างจะอุ่น เมื่อมาอยู่ห้องพิเศษ แค่ห้องละ ๑๐ กว่าคน ทำให้รู้สึกว่าหนาวมาก แล้วก็ห่างจากจุดตักอาหารบุฟเฟ่ต์ไกลเสียด้วย ญาติโยมก็เลยให้กระผม/อาตมภาพนั่งรอ แล้วพากันไปตักอาหารมาถวาย

แต่ด้วยความที่ไม่ทราบว่ากระผม/อาตมภาพชอบฉันอะไร จึงตักกันมาตามใจของตน จึงทำให้กระผม/อาตมภาพต้องแบ่งเอาอาหารมาอย่างละเล็กอย่างละน้อย ฉันเสร็จสรรพเรียบร้อยแล้วค่อยออกไปหาที่ถ่ายรูป แต่ว่าทางด้านนอกก็มีละอองฝนปรอยลงมา ส่วนทางด้านในคนก็ยังเข้ามากินอาหารอยู่เป็นระลอก ๆ

พวกบรรดาทัวร์ทั้งหลายที่มายังยอดเขาฟานซีปันล้วนแล้วแต่เข้ามาที่นี่ ไม่ว่าจะไปทางไหนก็มีแต่ภาษาไทย ญาติโยมบางท่านยังเข้ามาถามอีกด้วยว่า "หลวงพ่อมีความสุขหรือเปล่าที่มาเที่ยวแบบนี้ ?" กระผม/อาตมภาพจึงย้อนถามไปว่า "ถ้าคุณโดนจับเป็นตัวประกันแล้วจะมีความสุขไหม ?" อีกฝ่ายหนึ่งไม่ทราบว่าเข้าใจหรือเปล่า ว่า "ตัวประกัน" นี้หมายถึงอะไร ?