[เถรี]

เมื่อถึงเวลานัด พวกเราก็ไปยังสถานที่ซี่งจะนำพวกเราขึ้นไปยังยอดเขาฟานซีปัน ก็คือกระเช้าขนส่งซึ่งนั่งได้คันละ ๓๐ คน โชคดีที่พวกเราสามารถยัดกันเข้าไปได้ทั้งคณะ ปรากฏว่าสิ่งที่พวกเราเฮกันสนั่นก็คือ จากข้างล่างที่ฟ้าปิดมืดตื๋อ ขึ้นไปได้หน่อยเดียวฟ้าก็เปิดให้ถ่ายรูปได้..! ต้องขอบคุณเจ้าที่เจ้าทางทั้งหลายที่จัดให้อย่างเต็มที่

แต่พอลงจากกระเช้าแล้วมารอคณะจนครบถ้วนนี่สิ เมื่อมัคคุเทศก์พาพวกเราออกมาทางด้านนอก เพื่อที่จะขึ้นรถรางไปยังยอดเขาฟานซีปัน เจ้าประคุณเอ๋ย..อากาศ ๗ องศาเซลเซียส แต่ลมแรงพัดชนิดที่เซเลยทีเดียว..! ยิ่งทำให้หนาวจับจิตจับใจเข้าไปอีก กระผม/อาตมภาพก็ได้แต่ฝืนใจ เดินตามมัคคุเทศก์ของเราไป ไม่เช่นนั้นแล้วก็อาจจะต้องไปสั่นให้ขายหน้าคนอื่นเขา การถ่ายรูปแถวนี้ก็ได้แต่รูปที่มีเมฆหมอกมืดมัวเต็มไปหมด

ครั้นเดินมาจนกระทั่งถึงจุดขายตั๋วขึ้นรถราง ซึ่งมีนักท่องเที่ยวไทยคณะอื่น ๆ อีก ๓ - ๔ คณะ เบียดเสียดเยียดยัดกันอยู่ จนกระทั่งถึงคิวของพวกเรา จึงได้ขึ้นรถรางพ้นจากความหนาวไปได้ ครั้นลงจากรถรางแล้ว ก็ต้องมาผจญความหนาวกันต่อ เดินคลำไปตามบันไดที่มืดมัวสลัวตา ด้วยเหตุสองประการ

ประการแรกก็คือหมอกหนักมาก ประการที่สองก็คือกระผม/อาตมภาพใส่หน้ากากป้องกันเชื้อโรค เมื่อหายใจแล้วก็ละอองน้ำขึ้นไปที่แว่น ทำให้แว่นฝ้า จนมองทางไม่เห็น ต้องถอดมาเช็ดบ่อย ๆ กว่าที่จะ "มะงุมมะงาหรา" ขึ้นไปจนถึงยอดสูงสุดของยอดเขาฟานซีปัน

ก่อนที่จะมีกระเช้านั้น เขาจะต้องขออนุญาตเดินทางเข้ามา แล้วก็ต้องมีลูกหาบ มีผู้นำทาง ตะเกียกตะกายกันเป็นอาทิตย์ กว่าที่จะขึ้นมาถึงยอดเขา แต่ด้วยความที่เขาสร้างกระเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเราแค่ผจญกับความหนาวและลมแรง ตลอดจนกับผู้คนอีกล้านเจ็ดสิบเอ็ดแสน..! ก็สามารถเข้าไปถ่ายรูปตามจุดเช็คอินต่าง ๆ ได้แล้ว

เสร็จแล้วก็รีบย่ำลงมาอย่างเร็วไว เพื่อที่จะมาหลบหนาว แต่ปรากฏว่าโดน "น้องเจด้า" ซึ่งเป็นขวัญใจประจำคณะ มาทำอาการ "ขิง" ใส่ตามภาษาวัยรุ่น เนื่องเพราะว่ากระผม/อาตมภาพฉันน้ำร้อนแก้หนาว แต่ว่าน้องเจด้าเล่นกินไอศกรีมอวดหลวงตาเสียเลย..!