[เถรี]

พวกเราขึ้นรถแล้วก็รับการแจกขนมรองท้องไปก่อน เพราะว่าเป็นเวลา ๑๑ นาฬิกาเศษ แล้วรถของเราก็วิ่งตรงไปยังกรุงฮานอย เพื่อที่จะหาอาหารรับประทาน ทั้ง ๆ ที่เป็นชั่วโมงเร่งด่วนและรถติด แต่พวกเราก็ไปกันสบาย ๆ เหมือนกับมีคนเคลียร์ทางให้ตลอด มาจนถึงร้านอาหารที่พวกเราต้องขึ้นไปยังชั้น ๔ เพื่อรับประทานอาหาร ตอนนี้ไม่มีใครสนใจแล้วว่าจะ "บัส ๑" หรือว่า "บัส ๒" เนื่องเพราะว่าเกือบบ่าย ๒ โมงแล้ว จึงได้กินกันกระจายอยู่ตรงนั้นเอง อิ่มเรียบร้อยแล้วก็กลับมาขึ้นรถ

มัคคุเทศก์ของเราพาตรงไปยังสุสานลุงโฮ หรือว่าโฮจิมินห์ เพื่อที่ให้พวกเราได้ไปถวายความอาลัยต่อรัฐบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ของเวียดนาม เพียงแต่ว่าเราต้องวิ่งวนอ้อมโลกไปก่อน จนกระทั่งถึงลานจอดรถ ซึ่งที่นี่ต้องเสียเงินด้วย

จากนั้นมัคคุเทศก์ก็พาพวกเราเดินอ้อมโลกกลับไป เพื่อเข้าผ่านเครื่องเอ๊กซเรย์ ซึ่งเขาห้ามนำเอาของเหลวเกิน ๑๐๐ มิลลิลิตรเข้า ห้ามนำอาวุธและของมีคมทั้งหมดเข้าไป เนื่องเพราะเกรงว่าจะมีการไปทำร้าย หรือว่าวางระเบิดแถวสุสานของลุงโฮ ซึ่งเป็นที่เคารพรักยิ่งของชาวเวียดนามทั้งหลาย

กระผม/อาตมภาพเองผ่านไปแบบสบาย ๆ แต่เมื่อหันกลับมาถ่ายรูป เจ้าหน้าที่บอกว่าตรงนี้ห้ามถ่าย จึงต้องขอโทษขอโพยเขา เมื่อคณะมาสมทบ จึงได้ล้วงของในกระเป๋าออกมาให้ดู บอกว่าถ้านับแล้วก็เกิน ๒๐ ชิ้น เขาจะสงสัยบ้างหรือไม่ว่า กระผม/อาตมภาพพกอะไรมาบ้าง เพราะว่าตรวจอย่างไรเสียงก็ไม่ดัง..!

แล้วต้องเดินต่อไปอีกไกลมาก กว่าที่จะมาถึงวัดเสาเดียว ซึ่งเป็นวัดที่สร้างอยู่กลางสระน้ำ มีเสาต้นเดียว กระผม/อาตมภาพคาดว่าเป็นวัดทางพระพุทธศาสนามาก่อน เป็นการสร้างหอไตรไว้กลางน้ำ เพื่อป้องกันปลวกเข้าไปกัดแทะคัมภีร์นั่นเอง แต่มาตอนหลัง เขานำเอารูปเจ้าแม่กวนอิมเข้าไปเพื่อให้คนสักการะ จึงเปลี่ยนจากหอไตรมากลายเป็นวัดมากกว่า

ระหว่างที่ถ่ายรูปก็มีบรรดาภิกษุณีถ่ายรูปกระผม/อาตมภาพเป็นจำนวนมาก พูดง่าย ๆ ว่า ถึงไม่อนุญาต แม่เจ้าประคุณก็ยกมือถือถ่าย ขนาดกระผม/อาตมภาพชี้หน้าก็ยังยกมือไหว้หัวเราะกลับมาเสียอีก..! แล้วพวกเราก็เดินเข้าไปจนกระทั่งถึงหน้าสุสานของลุงโฮ กว่าที่จะหามุมถ่ายรูปที่ว่าง ๆ ได้ก็ต้องอาศัยกำลังพลจำนวน ๒ คันรถบัสใหญ่เบียดเข้าไป คนถึงยอมถอยออกมาให้ถ่ายกันได้

ถ่ายรูปเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทางมัคคุเทศก์ก็นัดแนะเวลา ซึ่งมีเวลาแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น ให้พวกเรามีอิสระในการที่จะเลือกรูปมุมไหนก็ได้ ถ่ายรูปกันตามอัธยาศัยตัวเอง แล้วก็พาพวกเราเดินกลับออกมา ปรากฏว่าเห็นมีบุคคลจำนวนมาก กำลังเดินผ่านเครื่องตรวจอาวุธเข้าไปอีกจุดหนึ่ง ซึ่งทางมัคคุเทศก์บอกว่า จุดนี้เป็นจุดที่ใกล้สุสานมากกว่า จึงมีคนนิยมเข้ากันมาก จุดที่พวกเราเข้านั้น ใกล้ที่จอดรถก็จริง แต่ว่าต้องเดินอ้อมไปไกลมาก